Είναι έμφυτη η ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά την αλήθεια,μα επίκτητη τάση του να παγιδεύεται εύκολα στο ψέμα.Όσο εύκολο είναι να πιστέψεις ένα ψέμα που φαίνεται αληθινό,τόση δύναμη θέλει για να αποδεχθείς μια αλήθεια που μοιάζει με ψέμα.

Είναι οι «μεγάλοι» έρωτες, ηφαίστεια που εκρήγνυνταικαι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους,αφήνοντας πίσω τους καρδιές αποκαΐδια.Μα είναι κι εκείνοι οι έρωτες, οι «καθημερινοί»,σαν τα μικρά ρυάκια που κυλούν δίπλα στις πλαγιέςκαι δροσίζουν ό,τι ζωντανό συναντήσουν στο διάβα τους.Σκορπώντας σταγόνες ζωής απλόχερα, να ξεδιψά η ψυχή σου.

Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...

Για φαντάσου λέει, να μπορούσαμε να βγούμε μια στιγμή από το σώμα μας και σαν αόρατες, αιθέριες φιγούρες να περιπλανηθούμε στον κόσμο. Εκτός του ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο στην παρούσα κατάσταση, διότι δε θα διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο μόλυνσης, θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρον. Η αόρατη αυτή υπερδύναμη θα μας επέτρεπε, καταρχάς, να παρατηρήσουμε με την ησυχία...

Σαν αρχινώ ο άνθρωπος να κάμω το σταυρό μου τα δάχτυλα ακουμπώ σφιχτά, γερά αγκαλιασμένα τρία είναι τον αριθμό, μέρη τσ’ Αγίας Τριάδας μέσα κλείω την κεφαλή, καρδία και χέρια δύο. Να ‘ναι μυαλό και ‘σθήματα και πράξεις ένα σώμα τριάδα να ‘ναι ανθρώπινη, στη σάρκα εγκλωβισμένη για του Θεού Βασίλειο σιμά συνταξιδιώτες μαζί με...

Μένουμε αμήχανα φοβισμένοι μπροστά στην απεραντοσύνη της αγνωσίας μας.Εμείς ν’ αναζητούμε λέξεις να κάνουν λόγο το βίωμα, μα η ζωή πεισματικά να επιλέγει τη σιωπή.Θαρρείς πως γίνεται συνένοχη των ιθυνόντων, των ηθικών αυτουργών και των εγκληματικών εγκεφάλων.Ακούς τον απλό άνθρωπο να κραυγάζει «Πού είσαι Θεέ; Πώς τα επιτρέπεις όλα τούτα;» κι από την ψυχή του...

Ημέρεψαν τ’ αγριολούλουδα. Τα φύτεψαν σε γλάστρες και τα ‘κλείσαν πίσω από τζάμια για την ασφάλειά τους. Μα εκείνα δεν είπαν όχι. Δέχτηκαν την πρόσκαιρη απομόνωσή τους. Παρά την ανεξάρτητη φύση τους. Για να ξαναξημερώσει η μέρα που θ’ αντικρίσουν τα λιβάδια τους και μεθυσμένα από το λίκνισμα του ανέμου, θα χορέψουν και πάλι. Λουλούδια...

Στη ζωή συναντάμε διαφόρων λογιών ανθρώπους. Έχουμε την τάση να νιώθουμε έλξη για εκείνους που έχουν κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάτι που αρχικά το ντύνουμε με ένα πέπλο μυστηρίου, κάνοντας το έτσι ακόμα πιο ελκυστικό για το μυαλό μας. Η καρδιά ακολουθεί και συμπαθεί ή ερωτεύεται, αναλόγως τη σχέση. Ο χρόνος είναι εκείνος που δείχνει...

Ήταν πρωί όταν βγήκα στο μπαλκόνι και το είδα. Κουβαλούσε με προσοχή ένα κλαδάκι στο στόμα του. Όταν έφτασε στη φωλιά που έχτιζε, το τοποθέτησε με μαεστρία και κοίταξε υπερήφανο. Ήταν έτοιμη. «Καλημέρα χελιδόνι!» το χαιρέτησα. «Καλημέρα!» μου ανταπάντησε με ένα κοφτό τιτίβισμα.Ξάφνου, παρά το μαγικό μου διάλογο, το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου....

Δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, είναι μια πρόκληση άνευ προηγουμένου. Δεν είναι μόνο ότι έχεις την απόλυτη ευθύνη ενός μικρού ανθρώπου. Είναι ότι αυτό το πλάσμα χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσοχή, φροντίδα και κατανόηση μέσα σ’ έναν κόσμο τόσο εχθρικό γι ‘αυτό. Έχει μεγαλύτερη ανάγκη από αγάπη κι αυτήν αναζητά με...