Σαγηνευτική δύναμη με καλεί σαν τον δραπέτη Να τρέξω, ν’ απομακρυνθώ, να χαθώ. Σ’ έναν κόσμο πιο φιλόξενο για την πληγωμένη ευαισθησία μου. Δε μου υπόσχεται ακριβή προορισμό. Μια ασαφή ιδέα για πυξίδα μόνο. Τριγύρω όλα ξένα με αύρα εχθρική. Από τ’ ασήμαντα ως τα πιο ουσιώδη. Αναταράσσουν με τις δονήσεις τους την ήδη ταραγμένη...

Σ’ έναν φάκελο μέσα σπαρταρά το μέλλον ενός τόπου. Κι εσύ ο υπεύθυνος, θαρρείς. Αγγίζεις τη σχισμή και κάνεις μια ευχή ρίχνοντας μέσα την ευθύνη σου. «Ό,τι κι αν βγει, ας είναι για το καλό μας». Το ξύλινο κουτί ένα σμάρι από όνειρα, ελπίδες, δικαιώματα και ανάγκες κλείνει και ποτίζει με αξία μονάχα για μία...

Στη χώρα των κοιμισμένων συνειδήσεων, το ξημέρωμα θ’ αργήσει. Το σκοτάδι βασιλεύει κι απλώνει τα φθαρμένα δίχτυα του. Με ίνες συμφέροντος τα έπλεκαν με περίσσια ιδιοτελή φροντίδα οι συντηρητές του αιώνες κι αιώνες τώρα. Εκείνοι που με σημαία τους το μαύρο υποστηρίζουν το σκοτάδι και την τσέπη τους, κρύβοντας προθέσεις και ίντριγκες πίσω από μεγαλεπίβολα...

Ντύθηκε ο Μάιος με χρώματα κι ένα στεφάνι κόκκινο άφησε να φυλά το μνημείο του αγνώστου ερωτευμένου. Για να τιμήσει η ελπιδοφόρα άνοιξη τους αγώνες του να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του έρωτα εις τους αιώνας των αιώνων.

Όταν υπομένεις, ανέχεσαι και υποχωρείς για να μην στενοχωρήσεις, παρεξηγηθείς ή κατηγορηθείς, είσαι καταδικασμένος να μην απολαμβάνεις τη ζωή σου. Παραχωρείς έδαφος από την ευτυχία σου σε όσους δε διστάζουν να το καταπατήσουν. Επιτρέπεις να φυτέψουν τα ζιζάνιά τους και να καμαρώνουν ύστερα για την εξουσία που έχουν πάνω σου.  “Δε φταίνε αυτοί. Φταις εσύ που το επέτρεψες”,...

Ντύθηκα ένα ψέμα και χτύπησα την πόρτα σου. Με θαύμασες. Είπες πως ήμουν ό, τι ζητούσες. Γύρισα κι έφυγα χωρίς προειδοποίηση. Σ’άφησα έκπληκτο κι ερωτευμένο με το ψέμα μου. Μου ζήτησες μια εξήγηση και σου είπα την αλήθεια. Απογοητεύτηκες. Απομακρύνθηκες. Με κατηγόρησες πως σε κορόιδεψα. Είπες πως με προτιμούσες όπως ήμουν πριν. Πως ήμουν πιο...

Λάζαρε, δεύρω έξω να δεις τους ζωντανούς. Εκείνους που τυλιγμένοι στο θερμό σαρκίο τους περιφέρονται και διατείνονται πως ζουν. Εκείνους που βαλτωμένοι στο βούρκο της συνήθειας έχουν ξεχάσει το φως της ημέρας και τη λάμψη της σελήνης. Έχουν αισθήσεις, παλμό και κίνηση, μα καμία συναίσθηση, κανένα καρδιοχτύπι και κανένα κίνητρο δεν τους ωθεί. Λάζαρε, δεύρω...

Στη μνήμη των θυμάτων οι γυναίκες ακουμπούν λουλούδια στο προσκέφαλο. Τα τραύματα ακόμα αιμορραγούν. Δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα ένα μούδιασμα στα σπλάχνα που γεύονται την απώλεια.  Ο μόνος που γιορτάζει τούτη τη μέρα είναι ο θάνατος. Είτε με τη μορφή του Χάροντα είτε του Αγγέλου διακόσμησε γιορτινά τον ουρανό με νεανικές ψυχές. Εδώ δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα θρήνος.  Πώς να γιορτάσει...

Στης καρδιάς την κρύπτη φωλιάζει δειλά. Βολεύεται και νωχελικά περιμένει το τέλος. Η αδελφή της δε χώρα στο ίδιο δωμάτιο. Ξενιτεύτηκε στα ανώτερα δώματα του νου. Δραστήρια, τολμηρή και γενναία. Δυο αδελφές τόσο ανόμοιες κι όμως συνυπάρχουν στο ίδιο σώμα. Όταν η επιλογή έχει γίνει, η ελπίδα κρυφοκοιτάζει πίσω από την κουρτίνα για να δει...

«Ακούς, αγάπη μου; “Ανεξιχνίαστος παραμένει ο θάνατος των δύο ηλικιωμένων που βρέθηκαν νεκροί στο κρεβάτι τους την περασμένη Πέμπτη”. Μας έβγαλαν στις ειδήσεις! Τους έκανε εντύπωση, λέει, πως κρατιόμασταν από το χέρι. Πού να ξέρουν! Θυμάσαι τότε, αγάπη μου, που σου ζήτησα για πρώτη φορά να μου κρατάς το χέρι ό,τι κι αν γίνει; Νέοι...