Μάσκες. Άμυνες έναντι τραυμάτων, χτισμένες με πόνο και ψέμα, κατατρώνε τον χρήστη τους. Βάρος ασήκωτο στο πρόσωπο. Φωτιά που καίει με οξύ τα εναπομείναντα ψήγματα συνείδησης. Μα η ζωή τούς όρισε ημερομηνία λήξης. Μάσκες της πτώσης. Μοίρα τους είναι να μην μπορούν για πάντα να σταθούν. Προικισμένες με την τέχνη της απάτης, μα καταδικασμένες στην...
Οι ήρωες έπεσαν. Μοναχά θλίψη αρμόζει για όσα οι αρμόδιοι δε φρόντισαν. Θλίψη κι οργή. Σήμερα οι εγωισμοί πρέπει να σωπάσουν. Οι ευθύνες αναζητούν ξανά τον αίτιο. Ποιος νους χωρά πως για να καλυφθεί η αναξιότητα χρειάζεται να χαθούν ζωές; Καθήκον δεν είναι ο θάνατος ούτε η θυσία. Κι αν ο διωγμός από το σπίτι...
Σ’ έναν φάκελο μέσα σπαρταρά το μέλλον ενός τόπου. Κι εσύ ο υπεύθυνος, θαρρείς. Αγγίζεις τη σχισμή και κάνεις μια ευχή ρίχνοντας μέσα την ευθύνη σου. «Ό,τι κι αν βγει, ας είναι για το καλό μας». Το ξύλινο κουτί ένα σμάρι από όνειρα, ελπίδες, δικαιώματα και ανάγκες κλείνει και ποτίζει με αξία μονάχα για μία...
Στη χώρα των κοιμισμένων συνειδήσεων, το ξημέρωμα θ’ αργήσει. Το σκοτάδι βασιλεύει κι απλώνει τα φθαρμένα δίχτυα του. Με ίνες συμφέροντος τα έπλεκαν με περίσσια ιδιοτελή φροντίδα οι συντηρητές του αιώνες κι αιώνες τώρα. Εκείνοι που με σημαία τους το μαύρο υποστηρίζουν το σκοτάδι και την τσέπη τους, κρύβοντας προθέσεις και ίντριγκες πίσω από μεγαλεπίβολα...
Στη μνήμη των θυμάτων οι γυναίκες ακουμπούν λουλούδια στο προσκέφαλο. Τα τραύματα ακόμα αιμορραγούν. Δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα ένα μούδιασμα στα σπλάχνα που γεύονται την απώλεια. Ο μόνος που γιορτάζει τούτη τη μέρα είναι ο θάνατος. Είτε με τη μορφή του Χάροντα είτε του Αγγέλου διακόσμησε γιορτινά τον ουρανό με νεανικές ψυχές. Εδώ δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα θρήνος. Πώς να γιορτάσει...
Σε μια θάλασσα από ανθρώπους λογιών λογιών κεφάλια ξεχωρίζουν. Κάποια συζητούν, κάποια μάχονται εγωιστικά, άλλα αντιτίθενται δήθεν πολιτισμένα. Κάτω από την επιφάνεια, οι καρδιές μιλούν. Χτυπούν γρήγορα, εύθυμα, θλιμμένα, βαριά. Μα κανείς δεν ακούει. Η φωνή τους δε φτάνει ως έξω. Το νερό τη σκεπάζει. Τα κεφάλια συνεχίζουν να φλυαρούν, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει στο...
Δώσε σ’ έναν άνθρωπο ένα διαμάντι, ένα λευκό περιστέρι και μια καρδιά.Δες τι θα κάνει μ’ αυτά και θα γνωρίσεις για τι είναι ικανός.Αν σου επιστρέψει το διαμάντι, ελευθερώσει το περιστέρι και σεβαστεί την καρδιά, εμπιστεύσου τον.Αν θαυμάσει το διαμάντι, κρατήσει το περιστέρι σε κλουβί και ερωτευτεί την καρδιά, πρόσεχέ τον.Αν σου κλέψει το διαμάντι,...
Εκεί που τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα,φρέναρε ξάφνου η ζωήκι από την πρόσκρουση πετάχτηκανσυνήθειες, μάσκες, φτιασιδώματα και συμπεριφορές.Γέμισε ο τόπος ακρωτηριασμένους χαρακτήρεςνα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανοί στην εντατική του σπιτιού τους.Κι ένας εαυτός παραμελημένος και κατακρεουργημένοςνα παρακαλά για λίγη φροντίδα, δείχνοντας τα χρόνια τραύματά του,με την ελπίδα, στην αδράνεια των θυτών του, να γιατρευτεί.
Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...
