Λέξεις και σκέψεις μοιρασιά στου κόσμου τον καθρέφτη εκεί που πάντα το άδικο λυτρώνεται απ’ τον φταίχτη κι εγώ να ‘χω το διάβα μου με μοναξιά στρωμένο μιας και δε βλέπει το καλό όποιος το ‘χει πεπρωμένο. Κι  η νύχτα σκέπασε ξανά τον αναστεναγμό μου και στο πικρό τσιγάρο μου αφήνω τον γκρεμό μου γιατί...

Κάθε που φυσά άνεμος εκεί γυρνώ σ’ άδεια κύματα πάντα ταξιδεύω. Έχω για πατρίδα μία τόση δα πλανόδια καρδιά. Σφαίρα από γυαλί με γυρνά στο παρελθόνμοίρα στοργική σ’ αγκαλιά γυρεύω. Έχω για πατρίδα μία τόση δα πλανόδια καρδιά. Ρίζες που πατούν σ’ ένα έδαφος ρηχό μόλις απλωθούν να κοπούν παλεύω. Έχω για πατρίδα μία τόση...

Κάθισα αντίκρυ σου και χάθηκα στα γαλαζοπράσινα νερά σου, αύρα σου ο κάλος μου λογισμός που με παίρνει μακριά. Θάλασσα γαλάζια μάνα μου σ’ όποια αν βρέθηκα στεριά νιώθω μόνο στην αγκάλη σου μια εγκλωβισμένη ελευθεριά. Θύελλες πια δε με φοβίζουνε ξέρω το τιμόνι να κρατάω. Λεύτερος γίνεται μονάχα αυτός που δε νιώθει σκλαβιά.

Τα μάτια σου δε με κοιτούν όπως άλλοτε, μονάχα αδιαφορία αντικρίζω. Μέσα σ’ αυτό το βλέμμα που είναι από γυαλί, τη μοναξιά μου πάλι καθρεφτίζω. Τα σπίτια μας δεν είναι δίπλα όπως κάποτε, που σου ζητούσα να βγεις έξω να σε δω. “Τα κέρατα στα κεραμίδια”, το τσιμέντο στην αυλή, σε ‘κλείσαν μέσα σ’ ένα...

Κάνε την ψυχή σου πλοίο μες τη χώρα των ονείρων για να φτάσεις ασφαλής. Κάνε το κορμί σου αλμύρα στων παθών σου την πλημμύρα να μη μείνεις αδρανής. Το ταξίδι είναι μεγάλο στους ωκεανούς της γης πότε αεράκι θα φυσάει πότε θα λυσσομανάει κι άντε τράβα το κουπί. Όταν έρθει η νηνεμία λίγο θα ξεκουραστείς...

Στων Φαιάκων το νησί ταξιδεύει άγρυπνο πουλί. Μήνυμα φέρνει από τη θεά πως τελειώνουν πια τα βάσανα. Τώρα έφτασε ο καιρός για να γίνει απολογισμός. Ποια ήταν της ζωής παθήματα για να γίνουν πια μαθήματα. Αχ Θιάκι πως βαστώ λίγο αν μένει μόνο πάνω στο έδαφός σου να ξαναβρεθώ ποσό σκοτεινή φαίνεται η νύχτα μία...

Βαρέθηκα να ονειρεύομαι σενάρια μυαλού που γίναν στάχτες πες στη φωτιά του ρεαλισμού  σαν να ‘τανε της λογικής αντάρτες. Βαρέθηκα να περιφέρομαι μες σε σαθρούς λαβύρινθους που νιώθω πως μονομιάς με απωθούν απ’ ό,τι ωραίο κι αν επιδιώκω Τα ωραία περνούν τόσο γοργά όσο πολύ αργούνε να’ρθουν. Τα ωραία λένε είναι στιγμές που γρήγορα θα...

Ειν’ η καρδιά μου ένα σύννεφο του ανέμουΠαραπατά μες στο γαλάζιο ουρανόΠως θα σε γνώριζα δεν πίστευα ποτέ μουΚαι πόσο μάλλον τώρα πια που σ’ αγαπώΠοιός ουρανός δακρύζει απόψε που σε χάνει; Και ποιά καρδιά στάζει το αίμα σαν νερόΠοιά μοναξιά ψάχνει σ’ εσένανε λιμάνι;Ποιός όρκο έδωσε σ’ εσένα ιερό;Ειν’ η καρδιά σου μια πολύχρωμη ηλιαχτίδαΣαν...

Δωσ’ μου να πιώ γλυκό νερό απ’ των χειλιών την άκρη από τα μάτια μου ποτέ να μην κυλήσει δάκρυ. Δωσ’ μου ένα βλέμμα δροσερό απ’ των ματιών το χρώμα να γίνει ήλιος η ψυχή στου φεγγαριού το γιόμα. Κι αν βγω ποτέ στις θάλασσες, στα μακρινά πελάγη θα τα ‘χω πάντα φυλαχτό στου νου...