Στάθηκα στα συντρίμμια μια στιγμή να φωτογραφίσω την εικόνα στη μνήμη. Ήρθες δίπλα μου και ρώτησες. “Τι ψάχνεις;” “Νόημα” αποκρίθηκα. “Δε θα το βρεις εδώ” μου είπες. “Το νόημα δεν κρύβεται στην καταστροφή”. “Και πού να ψάξω;” αναρωτήθηκα απογοητευμένη. “Φτιάξε κάτι” πρότεινες. Σε κοίταξα. Μου άπλωσες το χέρι. “Πάμε”. Πήρα ό,τι μου πρόσταξε η καρδιά...

Ντύθηκε ο Μάιος με χρώματα κι ένα στεφάνι κόκκινο άφησε να φυλά το μνημείο του αγνώστου ερωτευμένου. Για να τιμήσει η ελπιδοφόρα άνοιξη τους αγώνες του να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του έρωτα εις τους αιώνας των αιώνων.

Ντύθηκα ένα ψέμα και χτύπησα την πόρτα σου. Με θαύμασες. Είπες πως ήμουν ό, τι ζητούσες. Γύρισα κι έφυγα χωρίς προειδοποίηση. Σ’άφησα έκπληκτο κι ερωτευμένο με το ψέμα μου. Μου ζήτησες μια εξήγηση και σου είπα την αλήθεια. Απογοητεύτηκες. Απομακρύνθηκες. Με κατηγόρησες πως σε κορόιδεψα. Είπες πως με προτιμούσες όπως ήμουν πριν. Πως ήμουν πιο...

«Ακούς, αγάπη μου; “Ανεξιχνίαστος παραμένει ο θάνατος των δύο ηλικιωμένων που βρέθηκαν νεκροί στο κρεβάτι τους την περασμένη Πέμπτη”. Μας έβγαλαν στις ειδήσεις! Τους έκανε εντύπωση, λέει, πως κρατιόμασταν από το χέρι. Πού να ξέρουν! Θυμάσαι τότε, αγάπη μου, που σου ζήτησα για πρώτη φορά να μου κρατάς το χέρι ό,τι κι αν γίνει; Νέοι...

Το κλασικότερο αντεπιχείρημα για όσους δε συμπαθούν τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι πως ο έρωτας δεν θα έπρεπε να γιορτάζει μια φορά τον χρόνο αλλά κάθε μέρα. Όταν αγαπάς, εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου στο έτερόν σου ήμισυ ανεξαρτήτως χρονικής στιγμής. Πόσο εφικτό είναι αυτό στην εποχή μας άραγε; Στην πορεία της σχέσης δύο ανθρώπων,...

Αλωνίζω στ’ αμετάβλητα σοκάκια της ρουτίναςμ’ έναν πόθο μασκαρεμένο αδιαφορία.Τον προστατεύω στοργικά κάτω από τη φτερούγατων ονείρων που μοιράζομαι μ’ ένα τραχύ μαξιλάρι, μουσκεμένο από τα δάκρυα της ματωμένης ελπίδας μου.Ποιος θα νοιαστεί για τα ανείπωτα;Ποιος ενδιαφέρεται για ό, τι δεν έχει φωνή;Τι κι αν κραυγάζει πιο δυνατάκι από την ακούρδιστη μπάντα του χαμένου χρόνου.Τι...

Αν μ’ αγαπάς… Σε μια υπόθεση ακουμπώ δειλά την ελπίδα μου. Αν… Από δυο γράμματα εξαρτάται η αγάπη σου. Να με προσέχεις. Μια επιθυμία της ψυχής μου. Να… Σε δυο γράμματα κλείνω την καρδιά μου και στη δωρίζω. Δεν είναι απαίτηση. Όταν αγαπά πραγματικά η καρδιά, δε ζητά για να πάρει. Μονάχα συμβουλή είναι. Αν...

Νοσταλγικό απόψε το φεγγάρι. Αναζητά το άλλο του μισό. Εκείνο που αχόρταγα του ‘κρυψε το σκοτάδι κι έμεινε μοναχό σ’ έναν ατέρμονο αγώνα πλήρωσης κι εκπλήρωσης.

Ένα κι ένα, κάποιες φορές, κάνουν πολύ περισσότερα από δυο. Ένα σύμπαν ολόκληρο από δυο κόσμους άρρηκτα δεμένους. Χιλιάδες όνειρα σαν άστρα του ουρανού τους. Μια ψυχή χωρισμένη σε δυο καρδιές χρυσασφάλιστες. Αμέτρητα χαμόγελα αβίαστης ομορφιάς. Εκατομμύρια λέξεις στολισμένες τα “σ’αγαπώ” τους. Δυο κορμιά παραδομένα στην ηδονή και δυο ζευγάρια χέρια να σφιχταγκαλιάζουν τον έρωτα.

Μεγαλοπρεπής ο έρωτας. Μόλις καταλάβει το μυαλό και την καρδιά, εκτοπίζει κάθε τι άλλο από μέσα τους. Αφαιρεί τη συντέλεια με την ψευδαίσθηση της τελειότητας. Παντοδύναμος. Μεταμορφώνει τον δειλό σε γενναίο εν μία νυκτί. Οτιδήποτε παράτολμο μοιάζει εφικτό και οι θυσίες, μικρές αποφάσεις που αλλάζουν μια ολόκληρη ζωή. Λυτρωτικός. Κλείνει πληγές με τρομακτική ταχύτητα και...