Το κλασικότερο αντεπιχείρημα για όσους δε συμπαθούν τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι πως ο έρωτας δεν θα έπρεπε να γιορτάζει μια φορά τον χρόνο αλλά κάθε μέρα. Όταν αγαπάς, εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου στο έτερόν σου ήμισυ ανεξαρτήτως χρονικής στιγμής. Πόσο εφικτό είναι αυτό στην εποχή μας άραγε;
Στην πορεία της σχέσης δύο ανθρώπων, ο έρωτας έρχεται αντιμέτωπος με δυο εχθρούς. Τον χρόνο και την καθημερινότητα. Υπάρχει η αντίληψη πως όσο πιο πολλά χρόνια περνούν μαζί δυο άνθρωποι, τόσο ο έρωτάς τους λιγοστεύει. Βασικός συντελεστής σ’ αυτή τη μείωση είναι φυσικά η διαβρωτική δύναμη της ρουτίνας.
Ο έρωτας, ως κατεξοχήν ενθουσιώδης και ρομαντικός, βάλλεται διαρκώς από τον ρεαλισμό και την υλιστικό χαρακτήρα της καθημερινότητας. Θέματα διαδικαστικά, οικονομικά, εργασιακά απασχολούν τόσο πολύ το μυαλό μας, που δεν προλαβαίνουμε πολλές φορές να αισθανθούμε, όχι έρωτα, αλλά οτιδήποτε. Η καρδιά σταδιακά γερνά και κουρασμένη γέρνει να απολαύσει μονάχα οτιδήποτε της αφαιρεί το αίσθημα του άγχους που την πνίγει.
Μέσα σ’ αυτό το αντίξοο κλίμα της σημερινής εποχής, ο έρωτας καλείται να επιβιώσει. Να μην αποδυναμωθεί. Μα είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς να είναι ενεργό το εργαλείο που μπορεί να τον νιώσει; Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι άλλο από το γήρας της καρδιάς.
Ποτέ δεν έζησε ο έρωτας σε μια καρδιά φθαρμένη. Ακόμα κι αν φώλιασε σε γερασμένα σώματα, η καρδιά που τα κρατούσε ζωντανά ήταν ακόμα νεανική και έσφυζε από ζωή. «Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά», λέει ο λαός κι έχει δίκιο. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο «όσο το λέει η καρδιά σου».
Πώς όμως μένει μια καρδιά νέα για να μπορέσει να συντηρήσει τον έρωτα; Η απάντηση δεν είναι πάντα προφανής ούτε εύκολα εφαρμόσιμη. Χρειάζεται μικρά αλλά δυνατά «συναισθηματικά σοκ» θετικής χροιάς. Χρειάζεται να νιώσει όλα αυτά τα όμορφα, η στέρηση των οποίων τη γέρασε. Να συγκινηθεί με μια λησμονημένη ανάμνηση και να αναβιώσει τον χαμένο της έρωτα για τη ζωή την ίδια.
Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, επομένως, δεν ενδείκνυται μόνο για τους φρεσκοερωτευμένους και τα νεανικά ζευγαράκια. Περισσότερη ανάγκη την έχουν εκείνοι που έχουν ξεχάσει τι θα πει έρωτας. Εκείνοι που καθημερινά αγκαλιάζουν τη ρουτίνα σαν έναν άχαρο Βαλεντίνο που τους απομυζά την ενέργεια.
Αν είχα μια ευχή για τη σημερινή μέρα, θα ήταν να υπήρχαν περισσότερες σαν κι αυτή μέσα στον χρόνο, για να μας υπενθυμίζουν πως συντήρηση δε χρειάζεται μόνο η επιχείρηση, το αυτοκίνητο κι ο καυστήρας, αλλά και η καρδιά.
Η συμβουλή μου; Διώξε τον καθημερινό τοξικό Βαλεντίνο που κρατά όμηρο τα συναισθήματά σου και νιώσε ξανά τι θα πει έρωτας. Για έναν άνθρωπο, για τη δημιουργία, για τη ζωή.
