Εμπρός σ’ ένα αθέατο κοινό υποκλίνεται με χάρη. Το χειροκρότημα πέφτει βροχή στ’ αυτιά του. Οι προβολείς τον τυφλώνουν και δεν ξεχωρίζει πρόσωπα.

Η αυλαία του μυαλού του κλείνει κι εκείνος χάνεται ξανά στα παρασκήνια. Γδύνεται το κοστούμι του και το χαμόγελό του και ντύνεται τη μοναξιά.

Περπατά σε ατραπούς που τον τρομάζουν. Νιώθει ξανά παιδί κλειδωμένο στο υπόγειο της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθεται χάμω και κρατά τα γόνατά του σε σφιχτή αγκαλιά. Λικνίζεται απαλά μπρος πίσω για να καθησυχάσει μέσα του τη μάνα που τον πενθεί.

Θα γίνει σύντομα καλά.

«Σ’το υπόσχομαι, μαμά! Θα φορέσω ξανά το μπλε σακάκι που μου αγόρασες μαζί μ’ εκείνο το όμορφο λευκό πουκάμισο. Όχι αυτό που δένει στην πλάτη και με σφίγγει φριχτά, σαν τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου. Το άλλο που καμάρωνες πόσο ταίριαζε με τα μάτια μου!

»Θα ξαναβρώ τον εαυτό μου, σ’το υπόσχομαι! Θα σταματήσει το θέατρο κι αυτές οι φωνές που ουρλιάζουν θα πάψουν πια. Τις σιχάθηκα! Δεν τις θέλω! Θα τις διώξω! Σ’το υπόσχομαι!

»Μονάχα το γλυκό νανούρισμα της φωνής σου! Αυτό θ’ ακούω! Θυμάσαι, μαμά; Εκείνο το τραγουδάκι που μου έλεγες όταν έπαιζα ακόμα με παιχνίδια. Απτά, όχι του μυαλού. Τότε που ήσουν υπερήφανη για μένα και καμία ‘τρέλα’ της λογικής δεν έμπαινε εμπόδιο στο ‘σ’αγαπώ’ σου.

»Σ’ αγαπώ, μαμά.

»Είμαι ακόμα εδώ».