Η πόρτα μισάνοιχτη
Η ανάσα ελαφριά κι ο παλμός αδύναμος.
Ησυχία.
Κανένας θόρυβος, κανένας χτύπος.
Θαρρώ πως όλα είναι εντάξει.
Σε τάξη και με απόλυτη ασφάλεια.
Πλάι μου ένα ποτήρι νερό
Ξεχασμένο και μισογεμάτο
Αφήνω το χέρι μου αγγίξει το ποτήρι
Και κλείνω τα μάτια.

Ο Μορφέας αποκαλύπτει τις μαγικές του δυνάμεις
Και τ’ όνειρο με παρασύρει.
Πλανιέμαι σ’ άλλους γαλαξίες.
Περπατώ σε ουράνιους δρόμους.
Μ’ άγνωστο προορισμό.
Μόνη.
Στην πορεία συναντώ άστρα, πλανήτες,
Ένα σύμπαν από λάμψεις και θαύματα.
Αναρωτιέμαι αν κάπου ανάμεσα τους κρύβεται κάποιος…

Η απορία θα απαντηθεί
Ενώ ο ωραιότερο πλανήτης αναδύεται εμπρός μου.
Τον εξερευνώ ανενόχλητη κι ευτυχισμένη.
Μια φωνή διακόπτει τα πάντα.
Κίνηση, σκέψη, αναπνοή.
Σαν όαση σε μια απέραντη ουράνια έρημο
Μια ολόλαμπρη μορφή ξεπροβάλλει.
Με καλωσορίζει θερμά
Και μου προσφέρει ύδωρ
Για να ξεδιψάσω από το μακρινό ταξίδι.

Η γεύση του αιθέρια και λεπτή
Σαν λόγος που γεμίζει την ψυχή μου εικόνες οράματος.
Η αναζήτηση υποκλίνεται στην ολοκλήρωση
Και το όνειρο στην πραγματικότητα.
Ανοίγω τα μάτια.
Η ησυχία έχει χαθεί μες στους ήχους της φύσης.
Η πόρτα ορθάνοιχτη.
Η ανάσα γρήγορη κι ο παλμός δυνατός.
Μα στο πλάι αντικρίζω το θαύμα…
Το ποτήρι είναι πια γεμάτο!