Βαρύ, ιδιαίτερα αν έχεις βιώσει την πορεία ενός δικού σου ανθρώπου προς τον θάνατο και μαζί μ’ εκείνον έχασες κι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου.
Εμπνευσμένο. Η ιδέα για τη συγγραφή του ήταν της Μαίριλυν Γιάλομ, η οποία, πάσχοντας από καρκίνο, έπεισε τον Ίρβιν να παρατήσει το βιβλίο που έγραφε, με την πρόφαση πως με το κοινό τους πόνημα, θα βοηθούσαν τα ζευγάρια που περνούν το ίδιο. Στην ουσία, όμως, ήταν η ύστατη προσπάθειά της να βοηθήσει τον επί 65 χρόνια σύζυγό της ν’ αντέξει, μέσω της γραφής, τον πόνο της απώλειας που θα του προκαλούσε ο θάνατός της.
Ενημερωτικό, εφόσον αποτελεί αυτοβιογραφία του ζεύγους Γιάλομ, ως προς διάφορα γεγονότα της ζωής τους, με κυριότερο τη δύση της συντροφικής τους σχέσης.
Ειλικρινές. Με μια αφοπλιστική, βιωματική αλήθεια που αποκαλύπτει κρυφά βιώματα του πενθούντος, τα οποία σπάνια ομολογούνται, αλλά προκύπτουν φυσιολογικά μέσα στην πορεία του πένθους.
Διδακτικό, εφόσον κάποιος που γνωρίζει τόσο καλά κι επαγγελματικά τη διαδικασία του πένθους, μοιράζεται τη γνώση του για τη διαχείριση και αντιμετώπιση καταστάσεων, θέτοντας ως παράδειγμα την προσωπική του εμπειρία.
Ανθρώπινο. Η συνειδητοποίηση πως ακόμα κι αυτός που γνωρίζει, δε γλιτώνει από τον πόνο της απώλειας, την κατάθλιψη, αλλά και τον αγώνα ν’ ανακαλύψει τι μπορεί να κάνει με τη ζωή που ακόμα τον περιμένει, είναι παραδόξως ανακουφιστική. Κανείς δε γλιτώνει από το πένθος, αλλά και κανείς δε χρειάζεται να μείνει σε αυτό.
Ομολογώ ότι δάκρυσα. Το «Ζήτημα Θανάτου και Ζωής» σε προϊδεάζει από τον τίτλο και μόνο για το γεγονός ότι δεν πρόκειται να σε αφήσει ασυγκίνητο.
Μυθιστόρημα – Εκδόσεις Άγρα
