Εκεί που τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα,φρέναρε ξάφνου η ζωήκι από την πρόσκρουση πετάχτηκανσυνήθειες, μάσκες, φτιασιδώματα και συμπεριφορές.Γέμισε ο τόπος ακρωτηριασμένους χαρακτήρεςνα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανοί στην εντατική του σπιτιού τους.Κι ένας εαυτός παραμελημένος και κατακρεουργημένοςνα παρακαλά για λίγη φροντίδα, δείχνοντας τα χρόνια τραύματά του,με την ελπίδα, στην αδράνεια των θυτών του, να γιατρευτεί.

Ποτέ η αγκαλιά σου να μη μένει αδειανή,όταν εκείνος που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη είναι ο εαυτός σου.Σπίτι είναι η αγκαλιά και εσύ ο κύριος κάτοικός της.Μην αγκαλιάζεις τον εαυτό σου μόνο για να σκεπάσεις τη θλίψη του.Στέγασε το χαμόγελο και τη χαρά του.Αν μάθεις να αγκαλιάζεις εσένα κάθε στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη,η αγκαλιά σου...

Είναι έμφυτη η ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά την αλήθεια,μα επίκτητη τάση του να παγιδεύεται εύκολα στο ψέμα.Όσο εύκολο είναι να πιστέψεις ένα ψέμα που φαίνεται αληθινό,τόση δύναμη θέλει για να αποδεχθείς μια αλήθεια που μοιάζει με ψέμα.

Είναι οι «μεγάλοι» έρωτες, ηφαίστεια που εκρήγνυνταικαι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους,αφήνοντας πίσω τους καρδιές αποκαΐδια.Μα είναι κι εκείνοι οι έρωτες, οι «καθημερινοί»,σαν τα μικρά ρυάκια που κυλούν δίπλα στις πλαγιέςκαι δροσίζουν ό,τι ζωντανό συναντήσουν στο διάβα τους.Σκορπώντας σταγόνες ζωής απλόχερα, να ξεδιψά η ψυχή σου.

Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...

Για φαντάσου λέει, να μπορούσαμε να βγούμε μια στιγμή από το σώμα μας και σαν αόρατες, αιθέριες φιγούρες να περιπλανηθούμε στον κόσμο. Εκτός του ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο στην παρούσα κατάσταση, διότι δε θα διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο μόλυνσης, θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρον. Η αόρατη αυτή υπερδύναμη θα μας επέτρεπε, καταρχάς, να παρατηρήσουμε με την ησυχία...

Σαν αρχινώ ο άνθρωπος να κάμω το σταυρό μου τα δάχτυλα ακουμπώ σφιχτά, γερά αγκαλιασμένα τρία είναι τον αριθμό, μέρη τσ’ Αγίας Τριάδας μέσα κλείω την κεφαλή, καρδία και χέρια δύο. Να ‘ναι μυαλό και ‘σθήματα και πράξεις ένα σώμα τριάδα να ‘ναι ανθρώπινη, στη σάρκα εγκλωβισμένη για του Θεού Βασίλειο σιμά συνταξιδιώτες μαζί με...

Μένουμε αμήχανα φοβισμένοι μπροστά στην απεραντοσύνη της αγνωσίας μας.Εμείς ν’ αναζητούμε λέξεις να κάνουν λόγο το βίωμα, μα η ζωή πεισματικά να επιλέγει τη σιωπή.Θαρρείς πως γίνεται συνένοχη των ιθυνόντων, των ηθικών αυτουργών και των εγκληματικών εγκεφάλων.Ακούς τον απλό άνθρωπο να κραυγάζει «Πού είσαι Θεέ; Πώς τα επιτρέπεις όλα τούτα;» κι από την ψυχή του...

Ημέρεψαν τ’ αγριολούλουδα. Τα φύτεψαν σε γλάστρες και τα ‘κλείσαν πίσω από τζάμια για την ασφάλειά τους. Μα εκείνα δεν είπαν όχι. Δέχτηκαν την πρόσκαιρη απομόνωσή τους. Παρά την ανεξάρτητη φύση τους. Για να ξαναξημερώσει η μέρα που θ’ αντικρίσουν τα λιβάδια τους και μεθυσμένα από το λίκνισμα του ανέμου, θα χορέψουν και πάλι. Λουλούδια...

Στη ζωή συναντάμε διαφόρων λογιών ανθρώπους. Έχουμε την τάση να νιώθουμε έλξη για εκείνους που έχουν κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάτι που αρχικά το ντύνουμε με ένα πέπλο μυστηρίου, κάνοντας το έτσι ακόμα πιο ελκυστικό για το μυαλό μας. Η καρδιά ακολουθεί και συμπαθεί ή ερωτεύεται, αναλόγως τη σχέση. Ο χρόνος είναι εκείνος που δείχνει...