Μέσα στο μετρό βλέπεις λογιών λογιών ανθρώπους. Διαφορετική εμφάνιση, διαφορετική συμπεριφορά. Ο ένας ακούει μουσική, ο άλλος δεν ξεκολλά τα μάτια του από την οθόνη του κινητού του, κάποιος διαβάζει, άλλος απλά περιμένει τη στάση του. Καθένας χαμένος στις σκέψεις του. Καθένας κι ένας κόσμος ολόκληρος.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που φαντάζομαι το βαγόνι σαν έναν μικρό πλανήτη σε τροχιά. Όλοι συνεπιβάτες, αλλά τόσο ουσιαστικά μακριά ο ένας από τον άλλον.

Τότε θυμάμαι σκηνές από ταινίες που κάτι καταστροφικό τους εγκλωβίζει στον συρμό κι αναγκάζονται να βρουν τρόπο ν’ αποδράσουν. Οι σκόρπιοι κόσμοι γίνονται ένα μπροστά στον κίνδυνο. Οι ρόλοι μοιράζονται, θαρρείς αυτόματα, σαν σε θίασο που αυτοσχεδιάζει. Αναδεικνύονται οι ηγέτες, οι εφευρετικοί, οι συναισθηματικοί, οι τρυφεροί, οι σκληροί, οι αδύναμοι, οι ήρωες.

Αναρωτιέμαι…
Ο καθένας δείχνει τον εαυτό που το ένστικτο επιβίωσης του υπαγορεύει ή είναι κάτι ανώτερο που ξυπνά μέσα του;
Τι καθορίζει τη συμπεριφορά στην ανάγκη;
Οι αξίες ή τα απωθημένα;
Η δύναμη της ψυχής ή τα τραύματα;

Είναι τόσα ερωτήματα που αναμασά το μυαλό όποτε η απειλή της ζωής του φαντάζει πιθανή.
“Ποιον θα έσωζες πρώτον;”
“Τι θα έπαιρνες μαζί σου και τι θα άφηνες στην τύχη του;”
“Θα κατάφερνες να αποδράσεις ή θα παραδινόσουν στη μοίρα σου;”
Οι απαντήσεις καθορίζουν και τον βασικό ρόλο που θα παίξεις.

Εσύ ποιος επιλέγεις να είσαι μπροστά στον κίνδυνο;