Δευτέρα.Η αρχή,το ήμισυ του παντόςπου αναζητά το έτερον.Τρίτη.Η γαλήνη διαταράσσεταιαπ’της ρουτίναςτα ροζιασμένα δάχτυλα.Τετάρτη.Στα μισά του γκρεμούεπιβράδυνεται η πτώσημε την πυξίδανα δείχνει το θαύμα.Πέμπτη.Προδότης και προδομένος,γύρω από δείπνους μυστικούςμεθυσμένων πνευμάτων.Παρασκευή.Μια αχτίδα ο πόνοςσκίζει τα γκριζα σύννεφακι η άνοιξη δακρύζει.Σάββατο.Το φως απλώνεταιν’ αγκαλιάσει κομματιασμένα όνειρα.Να τα ενώσει.Κυριακή.Ο Γολγοθάς ανθίζει.Κόκκινα σαν το αίμαάνθη.

Πενθώ.Όχι γιατί σε έχασα.Μα για τον εαυτόπου σπατάλησα πλάι σου. Δακρύζω.Όχι γιατί με πόνεσες.Μα για τη φροντίδαπου πίστεψα πως δεν αξίζω. Πονώ.Όχι για δε μ’ αγάπησες.Μα γιατί πίστεψαπως έτσι είναι η αγάπη. Αγανακτώ.Όχι γιατί δεν πίστεψες σε μένα.Μα για τα φτερά μουπου έσπασαγια να σ’ ευχαριστήσω. Και πάλι με έκρινες.Και πάλι με πλήγωσες.Και πάλι με...

Έσκυψα πάνωαπό την ποδοπατημένηαξιοπρέπειά μου.Η ζωή ήρθεκαι με σκούντηξε στον ώμο.“Εγώ σ’την έδωσα για λάβαρο”μου είπε.“Κι εσύ την έκανες χαλίγια να σκουπίζουν τα παπούτσια τουςανάξιοι”. Έκλαψα.Ξέπλυνα τις λάσπεςαπ’ τα πρέπειτου κάλπικου σεβασμούκαιω του θαύματος,γύρω μου φύσηξεένα αναζωογονητικό αγέρι.Σαν νεογέννητο,ούρλιαξα μ’ όλη μου τη δύναμηκαι πήρα,σαν από καιρό χαμένη,την πρώτη μου ανάσα. “Θέλει λευτεριά η αξιοπρέπεια”μου...

Τα χείλη σου με ευλάβεια φιλώκαι πίνω τις λέξεις τουςσαν νάμα. Μεθώ κι αφήνομαι στο πλάι του λαιμού σου.Λίγο πιο κάτω – εκεί στο λακκάκι –τα δάχτυλα ακουμπώ, στην ταπεινή τούτη του πάθους λίμνη,που πάλλεται στο άγγιγμα μου.Στο στήθος σουτου έρωτα ναόστέκω και προσκυνώ,μετρώντας τους χτύπους έναν – έναν.Κι εκείνο το ιερό φιλί γυρνώ ξανά...

Κάποτεάρχισα να μετρώ τους γύρω μου.Οι πιο πολλοί,φαντάσματα των επιθυμιών μου.Οι λίγοι που άγγιξα,οι μετρημένοι στα δάχτυλα,με ξύπνησαν.Με μάτια ορθάνοιχτα,έδωσα τη ζυγαριά στην καρδιά.“Φτάνει ο οίκτος”της είπα.“Δες πώς σβήνει η δίψα σουστο αμοιβαίο.Η προσμονή είναι ψέμα.Κι εσύμεγάλωσες πιαγια να πιστεύεις σε φαντάσματα.”

Στην καρδιά του χειμώνανα ονειρεύεσαι μιαν άνοιξη.Να! Η δύναμηγια ν’ αντέξεις την παγωνιά.Δεν είναι υπόσχεσηη άνοιξη.Βέβαιο μέλλον είναι.Μα η ασυνέπεια του χρόνουείναι το ελάττωμά της.

Φως και ύδωρ.Αιώνιο και φθαρτό.Ψυχή και σώμα.Σύμπαν και φύση.Θεός και άνθρωποςΔίπολα κι αντιθέσειςταλανίζουντο ανθρώπινο μυαλόαπό τα σπάργανά του.Από τούτα είναι φτιαγμένοκαι το δίχως τουςμονάχα θάνατο υπόσχεται. Μα σήμερα,μέρα των Θεοφανίων,δώσε Θεέ μουΦως στο ύδωρ Σουνα δούμε κι εμείς οι ελάχιστοι,νίπτοντας τις ζωές μας,λίγο θεό στο μέσα μας.

Ποιο είναι αυτότο διακριτικό ηχόχρωμαπου κάνει τη μια στιγμήνα διαφέρει από την άλλη;Αυτή η εφήμερη μοναδικότηταπου χαράσσεται στη μνήμηως το άπιαστο φευγιό|της ευτυχίας.Περαστική κι ανέμεληχαρίζει ένα χάδιαπειροελάχιστομπροστά στην αιωνιότητατων στιγμών. Πώς ακούγεται η ευτυχία;Είναι μελωδική στ’ αλήθεια;Τι γεύση έχει;Γλυκιά, θα μου πεις,μα αμφιβάλλω.Θαρρώ πως έχειτη γεύσητης ανάγκης που καλύπτει.Κι αν η ζωή τηςείναι τόσο μικρήπώς...

Πέτα όνειρό μου! Πέτα ψηλά σαν χαρταετός στα χέρια ενός παιδιού! Δώσε μου την ελπίδα κι άσε με ν’ αγγίξω λίγο από τον αιθέριο ουρανό σου! Από εσένα, μου είπαν, έχω φτιαχτεί κι είναι στη φύση μου να κοιτώ κει πάνω. Να ψάχνω μέσα στα νέφη να σε βρω. Μην έχεις μπλεχτεί μες στης μολυσμένης πόλης τα καλώδια. Μην έχεις...

Μάσκες. Άμυνες έναντι τραυμάτων, χτισμένες από πόνο και ψέμα. Διακοσμούν πρόσωπακι αποσιωπούν προθέσεις.Μα κανένα φτιασίδι – παρά την σαγήνη του – δεν γίνεται σάρκα επί σαρκός. Ξενιστής είναι,που σφετερίστηκε την αξία και κάθισε στον θρόνο της ως άλλος βασιλιάς. Μα ο βασιλιάς γυμνώνεται από τ’ ανοιχτά τα μάτιακι ο κακογραμμένος ρόλος του ηχεί αποτρόπαιος στην...