Έσκυψα πάνωαπό την ποδοπατημένηαξιοπρέπειά μου.Η ζωή ήρθεκαι με σκούντηξε στον ώμο.“Εγώ σ’την έδωσα για λάβαρο”μου είπε.“Κι εσύ την έκανες χαλίγια να σκουπίζουν τα παπούτσια τουςανάξιοι”. Έκλαψα.Ξέπλυνα τις λάσπεςαπ’ τα πρέπειτου κάλπικου σεβασμούκαιω του θαύματος,γύρω μου φύσηξεένα αναζωογονητικό αγέρι.Σαν νεογέννητο,ούρλιαξα μ’ όλη μου τη δύναμηκαι πήρα,σαν από καιρό χαμένη,την πρώτη μου ανάσα. “Θέλει λευτεριά η αξιοπρέπεια”μου...
Κάποτεάρχισα να μετρώ τους γύρω μου.Οι πιο πολλοί,φαντάσματα των επιθυμιών μου.Οι λίγοι που άγγιξα,οι μετρημένοι στα δάχτυλα,με ξύπνησαν.Με μάτια ορθάνοιχτα,έδωσα τη ζυγαριά στην καρδιά.“Φτάνει ο οίκτος”της είπα.“Δες πώς σβήνει η δίψα σουστο αμοιβαίο.Η προσμονή είναι ψέμα.Κι εσύμεγάλωσες πιαγια να πιστεύεις σε φαντάσματα.”
Αναμονή.Κάποτε μόνη,πια συντροφιάμ’ ένα βιός στην πλάτη.Με βαραίνει θαρρείς;Δεν κουβαλώπάνω από αυτό που αντέχω.Στο φως αναπολώκαι στο σκοτάδι ακόμαθα επιπλεύσω.
Πέτα όνειρό μου! Πέτα ψηλά σαν χαρταετός στα χέρια ενός παιδιού! Δώσε μου την ελπίδα κι άσε με ν’ αγγίξω λίγο από τον αιθέριο ουρανό σου! Από εσένα, μου είπαν, έχω φτιαχτεί κι είναι στη φύση μου να κοιτώ κει πάνω. Να ψάχνω μέσα στα νέφη να σε βρω. Μην έχεις μπλεχτεί μες στης μολυσμένης πόλης τα καλώδια. Μην έχεις...
Θάρρος είναι για αφέλεια άραγε, άνθρωπε, πως αγαπάς, ενώ σε μια στιγμή μπορείς όλα να τα χάσεις;Είσαι η πιο επισφαλής επιχείρηση, μα το προϊόν της αγάπης σου αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος. Να ‘ναι η πίστη σου σ’ αυτό, που σε κάνει να προχωράς πάσει θυσία ή η ψευδαίσθηση πως είναι το μόνο που θα πάρεις...
Της είπαν πως μοιάζει εύθραυστη σαν νεράιδα και γοητευτική σαν πριγκίπισσα. Της είπαν πως η ομορφιά της είναι η δύναμή της. Τότε εκείνη υποκλίθηκε μ’ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη. Έβγαλε το στέμμα που της φόρεσαν, σήκωσε τα μανίκια, έκανε το ραβδί της κατσαβίδι κι άρχισε να μαστορεύει, ευθαρσώς κι επιδέξια, τις αιώνιες ρωγμές της.
Σαγηνευτική δύναμη με καλεί σαν τον δραπέτη Να τρέξω, ν’ απομακρυνθώ, να χαθώ. Σ’ έναν κόσμο πιο φιλόξενο για την πληγωμένη ευαισθησία μου. Δε μου υπόσχεται ακριβή προορισμό. Μια ασαφή ιδέα για πυξίδα μόνο. Τριγύρω όλα ξένα με αύρα εχθρική. Από τ’ ασήμαντα ως τα πιο ουσιώδη. Αναταράσσουν με τις δονήσεις τους την ήδη ταραγμένη...
Η αιχμηρή λεπίδα κρέμεται διαρκώς σε απόσταση αναπνοής από τη βάση του λαιμού σου. Εσύ σκυφτή κι ανήμπορη ν’ αντιδράσεις, αγκιστρωμένη από τον εφιάλτη. Ο φόβος δυνάστης σε παραδίδει στον τρόμο του επερχόμενου. Μια απειλή που γεννάται σαν παραμορφωμένο έκτρωμα και φιλοδοξεί να ενηλικιωθεί μέσα σου. Θα υλοποιηθεί; Θα παραμείνει στα λόγια; Πόσα “αν” και...
Η θέληση δε μετράει τα χρόνια. Με σύμμαχο την εμπειρία από τα λάθη και τη σκέψη που κατεργάστηκε η ζωή, προχωρά γεμίζοντάς σε με τον νεανικό ζήλο, τη γεύση του οποίου είχες λησμονήσει. Δεν υπάρχει αργά. Αργά ή γρήγορα θα πετύχεις τον στόχο σου. Σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν προς το ποθούμενο οι επιλογές, οι αποφάσεις,...
Ένα βήμα για να σε πάει κάπου χρειάζεται δυο κινήσεις. Μια σε μετακινεί μπροστά και μια δεύτερη επιβεβαιώνει την πρόθεσή σου να προχωρήσεις. Όσο δεν επιβεβαιώνεις την επιλογή σου, θα μένεις μετέωρος ανάμεσα σ’ αυτό που σκοπεύεις κι αυτό που φοβάσαι. Αν κάνεις λάθος; Οι δρόμοι για να περπατήσεις είναι αμέτρητοι κι η ευκαιρία ν’...
