Όσο κι αν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, όλοι κατά καιρούς έχουμε βιώσει τη βίαιη απαιτητικότητα που κρύβεται σχεδόν σε κάθε πτυχή του. Ο χρόνος, στις διάφορες μορφές του, είναι σαφώς μια από τις παραμέτρους άσκησης πίεσης από το σύνολο στο άτομο. Μια δεύτερη είναι η ομορφιά.

Αν συνδέσουμε αυτά τα δύο, θα αντιληφθούμε πώς η παράλογη απαίτηση να μην αποκλίνουμε από την τέλεια εικόνα που προβάλλει η μόδα, παρά τα χρόνια που βαραίνουν την πλάτη μας, μπορεί να οδηγήσει στο να χάσουμε, εν τέλει, τον δρόμο για την ψυχή μας.

Από τον Φάουστ ως τον Ντόριαν Γκρέυ, η ιδέα της αιώνιας ομορφιάς ταυτίζεται απόλυτα με τον χρόνο. Η νεότητα, η ζωντάνια και η ευρωστία είναι συστατικά της, ενώ τα γηρατειά, η νωθρότητα και η φθορά του σώματος θεωρούνται αποκρουστικά.

Στη σύγχρονη κοινωνία, τα μέσα δικτύωσης προβάλλουν την εικόνα ως ιερή. Άνδρες και γυναίκες εθίζονται σταδιακά στην επιθυμία να δείχνουν πάντα όμορφοι και η αναζήτηση του κατάλληλου φίλτρου ή εφέ που θα δημιουργήσουν την τέλεια φωτογραφία είναι στην ουσία το μεγαλύτερο χάσιμο χρόνου και ζωής.

Επαγγέλματα που απαιτούσαν την πάντα προσεγμένη εικόνα ήταν ανέκαθεν εκείνα των μοντέλων και των καλλιτεχνών. Ένα νέο είδος «επαγγέλματος», που εμφανίστηκε με την εδραίωση των μέσων δικτύωσης, έφερε την απαίτηση της απόλυτης ομορφιάς πιο κοντά στον καθημερινό άνθρωπο.

Οι λεγόμενοι influencers, εκ του ρήματος επηρεάζω στ’ αγγλικά, ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, διαφημίζοντας πλέον τον ίδιο τους τον εαυτό. Γίνονται ανθρώπινα προϊόντα που προωθούν άλλα προϊόντα με απώτερο στόχο να πείσουν όλο και περισσότερους ανθρώπους να τους μοιάσουν. Τα “θύματά” τους είναι κυρίως νεαρά. Οι ακόλουθοι τους, όμως, δεν έχουν ηλικία.

Όλη αυτή η πίεση των προτύπων έχει καταστροφικές συνέπειες για την ψυχολογία του ατόμου. Το μυαλό εθίζεται στο κυνήγι της τελειότητας της εικόνας και η κατάθλιψη παραμονεύει στη γωνία. Το μακιγιάζ και η αισθητική χειρουργική γίνονται τα επόμενα σκαλοπάτια που φτάνουν πιο κοντά, πιο μόνιμα και πιο καταστροφικά στην επίτευξη του στόχου. Ενός στόχου που θεοποιεί το εφήμερο της ύλης έναντι του αιώνιου της ψυχής.

Το τίμημα της θυσίας στο βωμό της εικόνας είναι αναμφίβολα η ρηχότητα. Σκέψεις, αισθήματα, σχέσεις και οτιδήποτε άλλο «αόρατο» στερείται ποιότητας αλλά και ουσίας. Όσο ο άνθρωπος ασχολείται με το σώμα του και δε συμφιλιώνεται με την ιδέα πως είναι απλά ένα φθαρτό ένδυμα, αναλώνεται και ξοδεύει ψυχικά αποθέματα.

Στο τέλος της ημέρας, αρκεί το ψυχρό γυαλί του καθρέφτη να υπενθυμίσει πως η άδεια καρδιά και η κενή θέση δίπλα μας δε γεμίζουν με την ομορφιά, αλλά με αρετές όπως η καλοσύνη, η ευγένεια, η ανθρωπιά, η ευαισθησία και η ενσυναίσθηση. Όλα εκείνα που δεν πολεμούν τον χρόνο. Αντίθετα, καλλιεργούνται με τα μαθήματα που φέρνει, με απώτερο σκοπό έναν ομορφότερο άνθρωπο όχι στο σώμα, μα στην ψυχή.