Και μόνον ο τίτλος σού τραβά λίγο παραπάνω την προσοχή, ειδικά αν είσαι μητέρα κοριτσιού. “Πώς μπορεί κάποιος να σου πει πώς να αγαπάς την κόρη σου; Υπάρχει τρόπος στην αγάπη;” ήταν η πρώτη μου, κάπως αντιδραστική, απορία.
Διαβάζοντας, βρέθηκα μπροστά σ’ ένα μυθιστόρημα που, με απλή γλώσσα, μία γλυκά ποιητική χροιά και μια έντονα εξομολογητική διάθεση, ρίχνει βουτιά σε καθημερινές στιγμές της σχέσης μάνας-κόρης. Μιας σχέσης που εξελίσσεται και μεγαλώνει με απρόβλεπτους τρόπους, όσο καλά δομημένη κι αν φαινόταν στην αρχή της.
Οι προβληματισμοί που γεννιούνται; Πολλοί. Μπορεί μια “καλή” μάνα να φτάσει να γίνει αιτία μιας κρυφής τραγωδίας;
Πόση ανεξαρτησία χωρά αυτός ο δεσμός και πόση διακριτικότητα; Τι δικαιώματα αφήνει στο παιδί; Πόσο εύκολα μπορεί ο έρωτας για το παιδί σου να σε αλλοιώσει ακόμα και ηθικά;
Καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου, ο αόρατος ομφάλιος λώρος που συνδέει τις γενιές των μανάδων είναι αισθητά υπαρκτός. Τρέμει στα χέρια της μάνας που προσπαθεί να σπάσει τα κληροδοτημένα από τη δική της μάνα μοτίβα συμπεριφοράς, μα ενώνει πάλι τις σάρκινες ίνες του στην καρδιά της κόρης που κουβαλά αναπόφευκτα τα γονεϊκά τραύματα.
Το τελείωμα αφήνει τα ενδεχόμενα ρευστά, κάτι που προσωπικά με ξένισε λίγο, γιατί πιστεύω ότι κάθε ιστορία αξίζει ένα τέλος. Μήπως δεν είναι, όμως, οι ανθρώπινες επιλογές και αποφάσεις αμφίρροπες μέχρι να παρθούν;
Θα έλεγα, εν τέλει, πώς η ιστορία της Χιλά Μπλουμ αξίζει την ανάγνωση, τόσο για τους προβληματισμούς που αφήνει, όσο και για το γλαφυρό φως που ρίχνει σε σημεία της σχέσης, τα οποία συνήθως ξεφεύγουν της παρατήρησης, όταν τα ζεις από μέσα.
Μυθιστόρημα – Εκδόσεις Gutenberg (Σειρά Aldina)
