Φως και ύδωρ.Αιώνιο και φθαρτό.Ψυχή και σώμα.Σύμπαν και φύση.Θεός και άνθρωποςΔίπολα κι αντιθέσειςταλανίζουντο ανθρώπινο μυαλόαπό τα σπάργανά του.Από τούτα είναι φτιαγμένοκαι το δίχως τουςμονάχα θάνατο υπόσχεται. Μα σήμερα,μέρα των Θεοφανίων,δώσε Θεέ μουΦως στο ύδωρ Σουνα δούμε κι εμείς οι ελάχιστοι,νίπτοντας τις ζωές μας,λίγο θεό στο μέσα μας.
Εκείνη την εποχή του χρόνου που όλα γαρνίρονται με στολίδια, φώτα και δώρα, υπάρχουν κάποιες ψυχές που μελαγχολούν. Σαν αυτή η χαρά τριγύρω ν’αδειάζει τις καρδιές τους, αντί να τις γεμίζει με ζεστασιά. Είναι εκείνη η θλίψη της μοναξιάς που ποτέ δε χαμογέλασε πλάι σ’ένα πρασινοκόκκινο έλατο. Δεν αγωνιούσε για ένα δώρο έκπληξη κάτω από...
Θάρρος είναι για αφέλεια άραγε, άνθρωπε, πως αγαπάς, ενώ σε μια στιγμή μπορείς όλα να τα χάσεις;Είσαι η πιο επισφαλής επιχείρηση, μα το προϊόν της αγάπης σου αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος. Να ‘ναι η πίστη σου σ’ αυτό, που σε κάνει να προχωράς πάσει θυσία ή η ψευδαίσθηση πως είναι το μόνο που θα πάρεις...
Όταν υπομένεις, ανέχεσαι και υποχωρείς για να μην στενοχωρήσεις, παρεξηγηθείς ή κατηγορηθείς, είσαι καταδικασμένος να μην απολαμβάνεις τη ζωή σου. Παραχωρείς έδαφος από την ευτυχία σου σε όσους δε διστάζουν να το καταπατήσουν. Επιτρέπεις να φυτέψουν τα ζιζάνιά τους και να καμαρώνουν ύστερα για την εξουσία που έχουν πάνω σου. “Δε φταίνε αυτοί. Φταις εσύ που το επέτρεψες”,...
Μέσα στο μετρό βλέπεις λογιών λογιών ανθρώπους. Διαφορετική εμφάνιση, διαφορετική συμπεριφορά. Ο ένας ακούει μουσική, ο άλλος δεν ξεκολλά τα μάτια του από την οθόνη του κινητού του, κάποιος διαβάζει, άλλος απλά περιμένει τη στάση του. Καθένας χαμένος στις σκέψεις του. Καθένας κι ένας κόσμος ολόκληρος. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που φαντάζομαι το βαγόνι σαν...
Αν χρειάζεται να εξηγήσεις, σημαίνει πως δε σε κατανοούν.Αν σε υποτιμούν, δε σε σέβονται.Αν αισθάνεσαι φόβο, σε απειλούν, είτε σωματικά είτε ψυχικά.Αν χάνεις τον εαυτό σου, δεν ανήκεις εκεί.Αν σε κατακρίνουν, δε σ’ αγαπούν.Μαγνήτες είμαστε οι άνθρωποι.Ό, τι νιώθουμε για τον εαυτό μας, αυτό έλκουμε από τους “αντίστοιχους” άλλους.Αν θέλεις να εισπράξεις αγάπη, λοιπόν, ξέρεις...
Χάιδεψα τα μαλλιά της κόρης μου. Γύρισε το κεφαλάκι της και με κοίταξε. Πόσο ήρεμη στην ασφάλειά της! Της χαμογέλασα αχνά, ενώ είχα ακόμα στα μάτια μου τις φλόγες που κατάπιναν τα ξένα σπίτια. Ξένα; Τίποτα δεν είναι ξένο. Γιατί είμαι άνθρωπος. Το σπίτι σου που έγινε συντρίμμια το νιώθω και δικό μου σπίτι. Δάκρυα...
Το κατάλαβες; Γίναμε χαρταετοί. Προσωρινά κατασκευάσματα χωρίς φτερά που φτιάχτηκαν για να πετούν υπό όρους. Το σκοινί κρατιέται γερά, η απόσταση ορίζεται από την καλούμπα κι ο χρόνος της πτήσης από τις καιρικές συνθήκες. Το έμαθες; Φέτος δε θα τηρηθεί το έθιμο. Απαγορεύεται να πετάμε χαρταετό. Απαγορεύεται να πετάμε. Κοίτα! Ένα παιδί εκεί στην άκρη...
Δώσε σ’ έναν άνθρωπο ένα διαμάντι, ένα λευκό περιστέρι και μια καρδιά.Δες τι θα κάνει μ’ αυτά και θα γνωρίσεις για τι είναι ικανός.Αν σου επιστρέψει το διαμάντι, ελευθερώσει το περιστέρι και σεβαστεί την καρδιά, εμπιστεύσου τον.Αν θαυμάσει το διαμάντι, κρατήσει το περιστέρι σε κλουβί και ερωτευτεί την καρδιά, πρόσεχέ τον.Αν σου κλέψει το διαμάντι,...
