Όταν υπομένεις, ανέχεσαι, υποχωρείς 
για να μην στενοχωρήσεις, παρεξηγηθείς, κατηγορηθείς,
είσαι καταδικασμένος να μην απολαμβάνεις τη ζωή σου. 
Παραχωρείς έδαφος από την ευτυχία σου
σε όσους δε διστάζουν να το καταπατήσουν. 
Να φυτέψουν τα ζιζάνιά τους
και να καμαρώνουν ύστερα για την εξουσία που έχουν πάνω σου. 

“Δε φταίνε αυτοί. Φταις εσύ που το επέτρεψες”, θα σου πουν. 
“Μα φταίει η καλοσύνη;” θα ρωτήσεις. 
Όχι. Η αφέλεια, η φοβικότητα, η ανασφάλεια ναι. 
Όμως ποτέ δε φταίει η καλοσύνη. 

Πώς μπορείς να ενοχοποιήσεις το καλό;
Όσο κι αν χτυπούν, όσο κι αν κρίνουν,
δε θα σταματήσεις. 
Το ξέρεις. 
Πιστεύεις με μια παιδική αφέλεια
ότι ακόμα υπάρχει καλό στους ανθρώπους
και το αναζητάς. 
Ό, τι αναζητάς ειλικρινά,
στο τέλος το βρίσκεις. 

Μη σταματήσεις. 
Να θυμάσαι.
Αν εκλείψουν οι καλοπροαίρετοι,
αυτός ο κόσμος θα μετατραπεί σε πραγματική κόλαση.