«Για να φτιάξεις μια μάνα χρειάζεσαι 5 στοιχεία.Θέλεις γη, για να πατά γερά στα πόδια της και να μπορεί να παρέχει αγαθά κι ασφάλεια στα παιδιά της.Μετά θέλεις αέρα για να φυσά μακριά τις έγνοιες και τα άγχη τους.Ύστερα μπόλικο νερό για να τροφοδοτεί τα δάκριά της. Και τα πικρά και τα γλυκά». «Θα χρειαστεί...

Εμπρός σ’ ένα αθέατο κοινό υποκλίνεται με χάρη. Το χειροκρότημα πέφτει βροχή στ’ αυτιά του. Οι προβολείς τον τυφλώνουν και δεν ξεχωρίζει πρόσωπα. Η αυλαία του μυαλού του κλείνει κι εκείνος χάνεται ξανά στα παρασκήνια. Γδύνεται το κοστούμι του και το χαμόγελό του και ντύνεται τη μοναξιά. Περπατά σε ατραπούς που τον τρομάζουν. Νιώθει ξανά...

– Μαμά όταν είμαι χαρούμενη είμαι στον παράδεισο;– Ναι, καρδιά μου! Τον παράδεισο τον φτιάχνουμε μέσα μας!– Κι έχει ζώα, δάση και χρώματα;– Ό,τι μπορείς να φανταστείς!– Αυτά όμως υπάρχουν στη γη.– Ναι, υπάρχουν. – Τότε γιατί λένε ότι ο παράδεισος είναι στον ουρανό;– Γιατί, παιδί μου, στη γη, όσοι δεν μπορούν να φανταστούν τους...

Στη μνήμη των θυμάτων οι γυναίκες ακουμπούν λουλούδια στο προσκέφαλο. Τα τραύματα ακόμα αιμορραγούν. Δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα ένα μούδιασμα στα σπλάχνα που γεύονται την απώλεια.  Ο μόνος που γιορτάζει τούτη τη μέρα είναι ο θάνατος. Είτε με τη μορφή του Χάροντα είτε του Αγγέλου διακόσμησε γιορτινά τον ουρανό με νεανικές ψυχές. Εδώ δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα θρήνος.  Πώς να γιορτάσει...

Ένα άσπρο νεκρολούλουδο φόρεσε πα’ στο πέτοΓια να τον δει ανθοστόλιστο ο Χάρος που αναμένειτυφλός με το δρεπάνι του μπροστά σε νιό ή γέρο,για να θερίσει τα κορμιά, ήρθε δεν ήρθε η ώρα. «Για στάσου λίγο, Θάνατε, να αποχαιρετήσω.Έχω γυναίκα και παιδιά, ανίψια και εγγόνια.Φίλους που με αγάπησαν, εχθρούς που με μισήσαν.Σε όλους κάτι τους...

Ένα πρόσωπο αγγελικό σκαμμένο από τα δάκρυα. Δυο χέρια που κρατούν όλο τον επίγειο κόσμο σε ένα σώμα. Σώμα νεκρό. Μια καρδιά κομματιασμένη από το άδικο, το ασύλληπτο, το καρτερικά απρόσμενο. Η ελπίδα θανατώθηκε βάναυσα. Τα μάτια της βαριά από το μαρτύριο να δει το παιδί της, τον Άνθρωπο που δεν έβλαψε κανέναν, να γίνεται...

Σε σένα που γέννησες με φυσιολογικό τοκετό. Σε σένα που γέννησες με καισαρική. Σε σένα που γέννησες το παιδί σου. Σε σένα που βίωσες τη μητρότητα μέσα από τον πόνο της αποβολής. Σε σένα που προσπάθησες, πάλεψες και μάτωσες για το παιδί σου που ποτέ δε γεννήθηκε. Σε σένα που μπήκες στον πόλεμο της εξωσωματικής...

Σωριάστηκα γονατιστή μπρος στην εικόνα Του. Προσπάθησα μάταια να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Είχαμε ήδη οργανώσει το πώς θα περάσουμε το Πάσχα. Ο αδερφός μου θα ερχόταν από την Αγγλία για να τους κάνει έκπληξη. Μόνο εγώ το ήξερα. Μα την έκπληξη μας την έκανε εκείνη. Σάββατο του Λαζάρου...

Αγάπη μου, Μεγάλωσες…έφτασες κιόλας στο κατώφλι της εφηβείας και τα γενέθλιά σου ήρθαν ν’ ανοίξουν διάπλατα την πόρτα σ’ αυτόν τον νέο για σένα κόσμο. Όσο κι αν μου φαίνεται σαν χθες, η παιδική σου ηλικία σε λίγο θα περάσει στον κόσμο των αναμνήσεων. Θα γίνει το παρελθόν που έχτισε τις βάσεις του ανθρώπου στον οποίο...

Μαυροφορεμένη, κίνησε το πρωί. Τα χέρια της παγωμένα από το κρύο. Το κεφάλι σκυφτό και στο βλέμμα της σκοτάδι. Τα πόδια της σχεδόν σέρνονταν. Το σώμα της γερμένο εμπρός, όπως του σκλάβου που τον σέρνουν στη δουλειά. Ένας άνεμος φύσηξε δυνατά και την έσπρωξε προς τα πίσω. Παραπάτησε. Αυτή η μικρή ήττα απέναντι στον άνεμο...