Στάθηκα στα συντρίμμια μια στιγμή
να φωτογραφίσω την εικόνα στη μνήμη.
Ήρθες δίπλα μου και ρώτησες.
“Τι ψάχνεις;”
“Νόημα” αποκρίθηκα.
“Δε θα το βρεις εδώ” μου είπες.
“Το νόημα δεν κρύβεται στην καταστροφή”.
“Και πού να ψάξω;” αναρωτήθηκα απογοητευμένη.
“Φτιάξε κάτι” πρότεινες.
Σε κοίταξα.
Μου άπλωσες το χέρι.
“Πάμε”.
Πήρα ό,τι μου πρόσταξε η καρδιά και σ’ ακολούθησα.
Σε λίγο σταμάτησα.
Κοίταξα τ’ απομεινάρια που κουβαλούσα
κι απελπίστηκα.
“Τι θα φτιάξω μ’ αυτά; Είναι όλα μαγαρισμένα” διαπίστωσα.
“Μη βλέπεις τι είναι, αλλά τι μπορείς εσύ να κάνεις”
με συμβούλεψες.
Τότε κατάλαβα πως το νόημα είναι η ίδια η δημιουργία
κι όχι τα υλικά ή το αποτέλεσμα.
“Κι όταν τελειώσω;”.
“Θα φτιάξεις κάτι άλλο”.
Τότε είδα πως το νόημα δεν είναι κάτι σταθερό.
Το βρίσκεις για να το ξαναχάσεις και να το ξαναβρείς.
Κάθε φορά και λίγο πιο μεστό.
“Θα με βοηθήσεις;”.
“Γι’αυτό είμαι εδώ”.
Άφησα κάτω όσα κρατούσα κι έπιασα το χέρι σου.
Τότε παρηγορήθηκα πως ό,τι δημιουργήσω
από εδώ και πέρα θα έχει κάτι από την αγάπη σου.
