Έσκυψα πάνωαπό την ποδοπατημένηαξιοπρέπειά μου.Η ζωή ήρθεκαι με σκούντηξε στον ώμο.“Εγώ σ’την έδωσα για λάβαρο”μου είπε.“Κι εσύ την έκανες χαλίγια να σκουπίζουν τα παπούτσια τουςανάξιοι”. Έκλαψα.Ξέπλυνα τις λάσπεςαπ’ τα πρέπειτου κάλπικου σεβασμούκαιω του θαύματος,γύρω μου φύσηξεένα αναζωογονητικό αγέρι.Σαν νεογέννητο,ούρλιαξα μ’ όλη μου τη δύναμηκαι πήρα,σαν από καιρό χαμένη,την πρώτη μου ανάσα. “Θέλει λευτεριά η αξιοπρέπεια”μου...

Τα χείλη σου με ευλάβεια φιλώκαι πίνω τις λέξεις τουςσαν νάμα. Μεθώ κι αφήνομαι στο πλάι του λαιμού σου.Λίγο πιο κάτω – εκεί στο λακκάκι –τα δάχτυλα ακουμπώ, στην ταπεινή τούτη του πάθους λίμνη,που πάλλεται στο άγγιγμα μου.Στο στήθος σουτου έρωτα ναόστέκω και προσκυνώ,μετρώντας τους χτύπους έναν – έναν.Κι εκείνο το ιερό φιλί γυρνώ ξανά...

Κάποτεάρχισα να μετρώ τους γύρω μου.Οι πιο πολλοί,φαντάσματα των επιθυμιών μου.Οι λίγοι που άγγιξα,οι μετρημένοι στα δάχτυλα,με ξύπνησαν.Με μάτια ορθάνοιχτα,έδωσα τη ζυγαριά στην καρδιά.“Φτάνει ο οίκτος”της είπα.“Δες πώς σβήνει η δίψα σουστο αμοιβαίο.Η προσμονή είναι ψέμα.Κι εσύμεγάλωσες πιαγια να πιστεύεις σε φαντάσματα.”

Στην καρδιά του χειμώνανα ονειρεύεσαι μιαν άνοιξη.Να! Η δύναμηγια ν’ αντέξεις την παγωνιά.Δεν είναι υπόσχεσηη άνοιξη.Βέβαιο μέλλον είναι.Μα η ασυνέπεια του χρόνουείναι το ελάττωμά της.

Φλεβάρης.Στις φλέβες του κυλάμια άνοιξη κοιμισμένη.Σιγανά ανδριώνεταισαν χρυσαλλίδα στο κουκούλι,ώσπου να φανούντα χελιδόνια.Ο γερό-χειμώνας,βαρύς στο νεκροκρέβατό του,φυσά κατά ριπάςτις τελευταίες του ανάσες.Ψηλά,ο ουρανόςσκουπίζει τα πινέλα τουκαι πασαλείβεται νωχελικάμε φωτεινό γαλάζιο.Πάνω στα χρυσοκαφετιά κλαδιάη σοφία αργοπεθαίνειθάνατο λυτρωτικό.Κι η ελπίδα που κοιλοπονεί,καρτερικά προσμένειτον διάδοχοτης αναγεννημένης νιότης.

Αναμονή.Κάποτε μόνη,πια συντροφιάμ’ ένα βιός στην πλάτη.Με βαραίνει θαρρείς;Δεν κουβαλώπάνω από αυτό που αντέχω.Στο φως αναπολώκαι στο σκοτάδι ακόμαθα επιπλεύσω.

Φως και ύδωρ.Αιώνιο και φθαρτό.Ψυχή και σώμα.Σύμπαν και φύση.Θεός και άνθρωποςΔίπολα κι αντιθέσειςταλανίζουντο ανθρώπινο μυαλόαπό τα σπάργανά του.Από τούτα είναι φτιαγμένοκαι το δίχως τουςμονάχα θάνατο υπόσχεται. Μα σήμερα,μέρα των Θεοφανίων,δώσε Θεέ μουΦως στο ύδωρ Σουνα δούμε κι εμείς οι ελάχιστοι,νίπτοντας τις ζωές μας,λίγο θεό στο μέσα μας.