Δευτέρα.Η αρχή,το ήμισυ του παντόςπου αναζητά το έτερον.Τρίτη.Η γαλήνη διαταράσσεταιαπ’της ρουτίναςτα ροζιασμένα δάχτυλα.Τετάρτη.Στα μισά του γκρεμούεπιβράδυνεται η πτώσημε την πυξίδανα δείχνει το θαύμα.Πέμπτη.Προδότης και προδομένος,γύρω από δείπνους μυστικούςμεθυσμένων πνευμάτων.Παρασκευή.Μια αχτίδα ο πόνοςσκίζει τα γκριζα σύννεφακι η άνοιξη δακρύζει.Σάββατο.Το φως απλώνεταιν’ αγκαλιάσει κομματιασμένα όνειρα.Να τα ενώσει.Κυριακή.Ο Γολγοθάς ανθίζει.Κόκκινα σαν το αίμαάνθη.

Πενθώ.Όχι γιατί σε έχασα.Μα για τον εαυτόπου σπατάλησα πλάι σου. Δακρύζω.Όχι γιατί με πόνεσες.Μα για τη φροντίδαπου πίστεψα πως δεν αξίζω. Πονώ.Όχι για δε μ’ αγάπησες.Μα γιατί πίστεψαπως έτσι είναι η αγάπη. Αγανακτώ.Όχι γιατί δεν πίστεψες σε μένα.Μα για τα φτερά μουπου έσπασαγια να σ’ ευχαριστήσω. Και πάλι με έκρινες.Και πάλι με πλήγωσες.Και πάλι με...

Έσκυψα πάνωαπό την ποδοπατημένηαξιοπρέπειά μου.Η ζωή ήρθεκαι με σκούντηξε στον ώμο.“Εγώ σ’την έδωσα για λάβαρο”μου είπε.“Κι εσύ την έκανες χαλίγια να σκουπίζουν τα παπούτσια τουςανάξιοι”. Έκλαψα.Ξέπλυνα τις λάσπεςαπ’ τα πρέπειτου κάλπικου σεβασμούκαιω του θαύματος,γύρω μου φύσηξεένα αναζωογονητικό αγέρι.Σαν νεογέννητο,ούρλιαξα μ’ όλη μου τη δύναμηκαι πήρα,σαν από καιρό χαμένη,την πρώτη μου ανάσα. “Θέλει λευτεριά η αξιοπρέπεια”μου...

Τα χείλη σου με ευλάβεια φιλώκαι πίνω τις λέξεις τουςσαν νάμα. Μεθώ κι αφήνομαι στο πλάι του λαιμού σου.Λίγο πιο κάτω – εκεί στο λακκάκι –τα δάχτυλα ακουμπώ, στην ταπεινή τούτη του πάθους λίμνη,που πάλλεται στο άγγιγμα μου.Στο στήθος σουτου έρωτα ναόστέκω και προσκυνώ,μετρώντας τους χτύπους έναν – έναν.Κι εκείνο το ιερό φιλί γυρνώ ξανά...

Κάποτεάρχισα να μετρώ τους γύρω μου.Οι πιο πολλοί,φαντάσματα των επιθυμιών μου.Οι λίγοι που άγγιξα,οι μετρημένοι στα δάχτυλα,με ξύπνησαν.Με μάτια ορθάνοιχτα,έδωσα τη ζυγαριά στην καρδιά.“Φτάνει ο οίκτος”της είπα.“Δες πώς σβήνει η δίψα σουστο αμοιβαίο.Η προσμονή είναι ψέμα.Κι εσύμεγάλωσες πιαγια να πιστεύεις σε φαντάσματα.”

Στην καρδιά του χειμώνανα ονειρεύεσαι μιαν άνοιξη.Να! Η δύναμηγια ν’ αντέξεις την παγωνιά.Δεν είναι υπόσχεσηη άνοιξη.Βέβαιο μέλλον είναι.Μα η ασυνέπεια του χρόνουείναι το ελάττωμά της.