Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια αγκαλιά. Κάθε που ξημέρωνε άνοιγε για να χωρέσει όλον τον κόσμο. Ήταν το καταφύγιο κάθε πονεμένου, κουρασμένου, ευτυχισμένου. Έπαιρναν δύναμη κι έφευγαν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Τα βράδια μόνο έκλεινε για ν’ αγκαλιάσει τη μοναξιά. Εκείνη που όλη μέρα δεν τολμούσε να πάει κοντά της και να...

Ένα καλοκαίρι σβήνει στα βήματά σου. Φεύγει σιωπηλά να υποδεχτεί ένα θλιμμένο φθινόπωρο. Όπως η λύπη που διαδέχεται νομοτελειακά τη χαρά. Μα μέσα σου η αποχώρησή του φωνάζει από ευτυχία. Εκείνη που σου άφησε η γεύση της αλμύρας στα χείλη κι η αίσθηση της ελευθερίας στην καρδιά.

Νοσταλγικό απόψε το φεγγάρι. Αναζητά το άλλο του μισό. Εκείνο που αχόρταγα του ‘κρυψε το σκοτάδι κι έμεινε μοναχό σ’ έναν ατέρμονο αγώνα πλήρωσης κι εκπλήρωσης.

Και τι κατάλαβες που έβαλες λέξεις σε αυτά που δεν εκφράζονται;Τα έζησες ή χάθηκες στην προσπάθεια να βρεις τις κατάλληλες;Έζησες τη μαγεία του λόγου, λες.Εκείνη που σου ανοίγει το δρόμο προς το βαθύ, το ουσιώδες, το ανείπωτο μέσα από μια κλειδαρότρυπα της καρδιάς.Την άγγιξες κι ηλεκτρίστηκες ηδονισμένος.Μα λίγο κρατά η ηδονή σου.“Καλύτερα ο λόγος παρά...

Ευερέθιστες οι δυσκολίες. Σαν σύννεφα καραδοκούν να σε μουσκέψουν με το ηδονικό υγρό τους. Απρόσμενα. Σταγόνες από σίδερο πληγιάζουν το δέρμα σου και θραύσματά τους εισχωρούν στο αίμα. Μολυσμένο από τη θλίψη μεταφέρει το μήνυμα από την καρδιά στο μυαλό κι αντίστροφα, σαν άχαρος αγγελιοφόρος θανάτου. Πώς να σταθείς με το μαύρο μίασμα να κυκλοφορεί...

Βούτα στη θάλασσα καρδιά μου! Να ξεπλύνεις τις πληγές σου στην αλμύρα της. Χωρίς φόβο. Γίνε φύλλο με οδηγό τον άνεμο και πυξίδα τα κύματα. Φτάνουν πια τα δάκρυα. Αλμύρα είναι κι αυτά. Άστα να ενωθούν με τη μητρική αγκαλιά της θάλασσας και να χαθούν στο σκοτεινό βυθό της μαζί με ό, τι λύτρωσαν. Προσπάθησες,...

Ένα κι ένα, κάποιες φορές, κάνουν πολύ περισσότερα από δυο. Ένα σύμπαν ολόκληρο από δυο κόσμους άρρηκτα δεμένους. Χιλιάδες όνειρα σαν άστρα του ουρανού τους. Μια ψυχή χωρισμένη σε δυο καρδιές χρυσασφάλιστες. Αμέτρητα χαμόγελα αβίαστης ομορφιάς. Εκατομμύρια λέξεις στολισμένες τα “σ’αγαπώ” τους. Δυο κορμιά παραδομένα στην ηδονή και δυο ζευγάρια χέρια να σφιχταγκαλιάζουν τον έρωτα.

Ο τρόπος που σκληραίνεις την καρδιά σου μετά από κάθε χωρισμό, χτίζει το τείχος των αμυνών που θα πρέπει να σπάσει όποιος θελήσει να την αγαπήσει. Όμως, δεν είναι δοκιμασία για τον άλλον, όπως μπορεί να νομίζεις. Βάρος για σένα είναι να κουβαλάς πέτρες μέσα σου και να πιστεύεις πως αυτές θα αποδείξουν την αξία...

Αν…Δυο γράμματα.Μία πύλη προς μία άλλη ζωή. Καλύτερη ή χειρότερη;Σίγουρα διαφορετική. Δυο γράμματα σαράκι της καρδιάς και φωτιά της λογικής.Στοιχειώνουν το παρελθόν, υποθηκεύουν το μέλλον και απενεργοποιούν το παρόν.Καταβροχθίζουν όνειρα και οργιάζουν με μια φαντασία διεστραμμένη από πόθο και φόβο.Γίνονται σενάρια σε ένα έργο παράλληλο, οικείο μα και τόσο ξένο, άπιαστο και μακρινό. Η αρχή...

Να μεγαλώνεις σαν το παλιό κρασί. Να κρατάς το απόσταγμα των ζυμώσεων που σε έκαναν αυτό που είσαι. Η υπομονή πάντα ανταμείβεται, αν στη διάρκειά της εξελίσσεσαι. Το άρωμα σου να αναδύει τη δύναμη και την προσωπικότητά σου. Το χρώμα σου να προκαλεί τον σεβασμό όσων γνωρίζουν να εκτιμήσουν το βαθύ του, επειδή κατανοούν πόσο...