Αθάνατη η όψη της ανέλπιδης προσπάθειάς μου. Σαν στοιχειό ματωμένο από αιώνες, να κοιτά ο θάνατος τη δειλία μου, μ’ ένα μειδίαμα ψυχρό, ανατριχιαστικό. Η απομάκρυνσή του απορροφήθηκε από τον ήχο των βημάτων του στο δρόμο της επιστροφής. Η απειλή που η ίδια έστρεψα στον εαυτό μου σαν εκδίκηση, λες, για τη γέννηση μου, σαν...

Έχεις ακούσει ποτέ για τους ανθρώπινους εξωγήινους; Φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με το πράσινο ανθρωπάκι με τα μεγάλα μαύρα μάτια που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς την επίμαχη λέξη. Δεν πρόκειται για εξωγήινους στη μορφή, μα στην ψυχή. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που, αν τους ρωτήσεις, ποτέ δε θεωρούν τον εαυτό τους γεννημένο...

Είναι στιγμές που το μέσα σου κατακλύζεται από λέξεις, σκέψεις και εικόνες. Όμως τριγύρω δεν ακούγεται τίποτα. Μια σιωπή άλλοτε φάλτσα, άλλοτε μελωδική. Μοναδική, μα όχι μοναχική. Αυτές τις φλύαρες σιωπές να βρεις κάποιον να μοιράζεσαι. Πλάι πλάι, χωρίς το μαχαίρι της αμηχανίας να τεμαχίζει την καρδιά. Μονάχα μ’ αυτήν την ησυχία που έρχεται κι...

Μην επιτρέπεις να μπαίνουν μέσα σου πράγματα ανενόχλητα. Καπνός γίνονται που σου θολώνει τα σωθικά. Άντε μετά, μες στην ομίχλη, να σκεφτείς και να νιώσεις καθαρά. Μένεις μ’ ένα κουβάρι λόγια και εικόνες, να προσπαθείς σαν άλλος Θησέας να βρεις την άκρη του νήματος. Γίνονται οι σκέψεις λαβύρινθος που σε ταλαιπωρεί και τα συναισθήματα αγρίμια,...

Οι μεγαλύτερες ανασφάλειες του ανθρώπου προέρχονται από την έλλειψη της απαραίτητης προσοχής κατά την παιδική του ηλικία. Εκείνη την τρυφερή ηλικία όπου όλα μοιάζουν πρωτόγνωρα και η ανάγκη να τα μοιραστεί με τα πιο κοντινά του πρόσωπα είναι πρωταρχική. Η ματαίωση της ανάγκης αυτής, όπως και οποιασδήποτε ανάγκης ενός παιδιού, έχει συνέπειες. Η πρώτη σκέψη...

Σε σένα που γέννησες με φυσιολογικό τοκετό. Σε σένα που γέννησες με καισαρική. Σε σένα που γέννησες το παιδί σου. Σε σένα που βίωσες τη μητρότητα μέσα από τον πόνο της αποβολής. Σε σένα που προσπάθησες, πάλεψες και μάτωσες για το παιδί σου που ποτέ δε γεννήθηκε. Σε σένα που μπήκες στον πόλεμο της εξωσωματικής...

Εκείνη η μέρα είχε ξημερώσει ευοίωνη όπως όλες οι άλλες. Δεν ήξερες – δεν μπορούσες να ξέρεις – τι σου επιφύλασσε το απόγευμα. Ίσως να είχες μια περίεργη διαίσθηση πως κάτι κακό θα συμβεί, αλλά προσπαθούσες, σχεδόν βίαια, να την αποτραβήξεις από τη σκέψη σου. «Ιδέα μου είναι» επαναλάμβανες κάθε τόσο. «Σύνελθε» μουρμούριζες σχεδόν φωναχτά...

Αν δεν έχεις δει την ομορφιά στα σκοτάδια μιας γυναίκας, πώς θα διακρίνεις το φως που εκπέμπει το βλέμμα της στη χαρά; Πώς θα αξίζεις να γευτείς την αυτοπεποίθηση που της δίνει η νίκη της εσωτερικής πάλης και την ευωδιά που αναδύει η δύναμη της καρδιάς της; Το πιθανότερο είναι να θαμπωθείς και να πλησιάσεις...

Μην αφήνεις άλυτα πράγματα μέσα σου. Υφαίνεις άθελά σου το Γόρδιο δεσμό σου. Κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να τον κόψεις για να μη γίνει θηλιά γύρω από το λαιμό σου. Ξέρεις, εκείνο τον κόμπο στο λαιμό που κρατά πάντα ένα λυγμό πνιγμένο. Ένα δάκρυ της καρδιάς που ποτέ δεν κύλησε. Δεν χρειάζεσαι κανένα δέσιμο μέσα...

Ρώτησα με θυμό κι απογοήτευση την πληγωμένη καρδιά μουπώς επιλέγει ποιόν ερωτεύεται.«Δεν επιλέγω εγώ, μα τα τραύματά μου» απάντησε.«Με μισή καρδιά δεν έλκεις τον αληθινό έρωτα.Θεράπευσέ με και θα σου δείξω πώς είναι να ερωτεύεσαι με αγάπη!».