Ένα βήμα για να σε πάει κάπου χρειάζεται δυο κινήσεις. Μια σε μετακινεί μπροστά και μια δεύτερη επιβεβαιώνει την πρόθεσή σου να προχωρήσεις. Όσο δεν επιβεβαιώνεις την επιλογή σου, θα μένεις μετέωρος ανάμεσα σ’ αυτό που σκοπεύεις κι αυτό που φοβάσαι. Αν κάνεις λάθος; Οι δρόμοι για να περπατήσεις είναι αμέτρητοι κι η ευκαιρία ν’...

Μια ανορθόδοξη άνοιξηστα τέλη του Οκτώβρη,παραμονές γιορτής,φωνάζει ΝΑΙ στην ομορφιάτης δίκαιης λευτεριάςκι ΟΧΙ στων λίγων την αιώνια τυραννία.Είθε ν’ ανθίσουν οι ψυχέςκαι να φυτρώσουν τα ΟΧΙ,αγέρωχα, υπερήφανα,στο γόνιμο περιβόλι της ειρήνης,να στολιστεί η γημ’ αγάπη, χαρά, ζωήκαι παιδικά χαμόγελα.

Αν χρειάζεται να εξηγήσεις, σημαίνει πως δε σε κατανοούν.Αν σε υποτιμούν, δε σε σέβονται.Αν αισθάνεσαι φόβο, σε απειλούν, είτε σωματικά είτε ψυχικά.Αν χάνεις τον εαυτό σου, δεν ανήκεις εκεί.Αν σε κατακρίνουν, δε σ’ αγαπούν.Μαγνήτες είμαστε οι άνθρωποι.Ό, τι νιώθουμε για τον εαυτό μας, αυτό έλκουμε από τους “αντίστοιχους” άλλους.Αν θέλεις να εισπράξεις αγάπη, λοιπόν, ξέρεις...

Η Αλίκη δεν μπορεί πια να βυθιστεί στο όνειρο. Εκεί που τα λευκά κουνέλια δεν πιάνονται σε παγίδες, οι απάτες είναι αθώα μαγικά και – το κυριότερο – μπορείς να ξυπνήσεις όποτε θέλεις. Η Αλίκη μεγάλωσε. Αν όμως κάτι έμαθε από τη χώρα των Θαυμάτων είναι πως το ψέμα διψά για οικειότητα και φωλιάζει σε...

Το κατάλαβες; Γίναμε χαρταετοί. Προσωρινά κατασκευάσματα χωρίς φτερά που φτιάχτηκαν για να πετούν υπό όρους. Το σκοινί κρατιέται γερά, η απόσταση ορίζεται από την καλούμπα κι ο χρόνος της πτήσης από τις καιρικές συνθήκες. Το έμαθες; Φέτος δε θα τηρηθεί το έθιμο. Απαγορεύεται να πετάμε χαρταετό. Απαγορεύεται να πετάμε. Κοίτα! Ένα παιδί εκεί στην άκρη...

Χρώματα ριγμένα ανακατεμένα κατά γης. Σώματα σαν φίδια, της χαράς στολίδια, θα δεις. Στου χορού τη δίνη μάσκες κι αρλεκίνοι ανυπομονούν. Λίγο να γελάσουν τις σιωπές να σπάσουν, αν μπορούν.Πρόσωπα κρυμμένα, μάτια διψασμένα στην αναμονή. Μια ανάσα μένει στη σκιά δεμένη να ελευθερωθεί.Λόγια του ανέμου σ’ άρμα μεθυσμένουαντηχούν. Άρχουσα αναρχία ζάλη κι αμαρτίανα καραδοκούν. Άθλιο...

Αλωνίζω στ’ αμετάβλητα σοκάκια της ρουτίναςμ’ έναν πόθο μασκαρεμένο αδιαφορία.Τον προστατεύω στοργικά κάτω από τη φτερούγατων ονείρων που μοιράζομαι μ’ ένα τραχύ μαξιλάρι, μουσκεμένο από τα δάκρυα της ματωμένης ελπίδας μου.Ποιος θα νοιαστεί για τα ανείπωτα;Ποιος ενδιαφέρεται για ό, τι δεν έχει φωνή;Τι κι αν κραυγάζει πιο δυνατάκι από την ακούρδιστη μπάντα του χαμένου χρόνου.Τι...

Αν μ’ αγαπάς… Σε μια υπόθεση ακουμπώ δειλά την ελπίδα μου. Αν… Από δυο γράμματα εξαρτάται η αγάπη σου. Να με προσέχεις. Μια επιθυμία της ψυχής μου. Να… Σε δυο γράμματα κλείνω την καρδιά μου και στη δωρίζω. Δεν είναι απαίτηση. Όταν αγαπά πραγματικά η καρδιά, δε ζητά για να πάρει. Μονάχα συμβουλή είναι. Αν...

Νοσταλγικό απόψε το φεγγάρι. Αναζητά το άλλο του μισό. Εκείνο που αχόρταγα του ‘κρυψε το σκοτάδι κι έμεινε μοναχό σ’ έναν ατέρμονο αγώνα πλήρωσης κι εκπλήρωσης.

Και τι κατάλαβες που έβαλες λέξεις σε αυτά που δεν εκφράζονται;Τα έζησες ή χάθηκες στην προσπάθεια να βρεις τις κατάλληλες;Έζησες τη μαγεία του λόγου, λες.Εκείνη που σου ανοίγει το δρόμο προς το βαθύ, το ουσιώδες, το ανείπωτο μέσα από μια κλειδαρότρυπα της καρδιάς.Την άγγιξες κι ηλεκτρίστηκες ηδονισμένος.Μα λίγο κρατά η ηδονή σου.“Καλύτερα ο λόγος παρά...