Οι αισιόδοξοι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι, συνήθως, χαμογελαστοί, “έξω καρδιά” και φιλικοί με όποιον συναντήσουν για πρώτη φορά. Γι’ αυτό, η πρώτη εντύπωση που δίνουν, συχνά είναι πως δεν τους επηρεάζει τίποτα. Πως ζουν στο δικό τους ονειρόκοσμο, αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Το τελευταίο, βέβαια, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια.
Σαν απρόσβλητοι από τη στενοχώρια, νομίζεις πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πονέσει ποτέ στη ζωή τους. Πως τους έχουν έρθει όλα εύκολα και γι’ αυτό έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως “όλα θα πάνε καλά”, αφού στη μέχρι τώρα ζωή τους αυτό συνέβαινε. Η παρεξήγηση κρύβεται σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Όταν θεωρούμε ότι έχουν πάει “όλα καλά” στη ζωή κάποιου, συνήθως αναφερόμαστε στα κοινωνικά και υλικά προνόμια που απολαμβάνει ή στο γεγονός ότι είναι από μια φαινομενικά καλή οικογένεια. Αν και ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το κρυφό δράμα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου, ακόμα κι έτσι, οι άνθρωποι που έχουν τα παραπάνω “προνόμια”, νομοτελειακά, δεν εξελίσσονται σε αισιόδοξους. Η συχνότερη κατάληξη τους περνά από το δρόμο της αχαριστίας ή της κατάθλιψης.
Τι είναι τότε εκείνο που τροφοδοτεί την αισιοδοξία; Η ζωή είναι συνήθως γενναιόδωρη στις δυσκολίες που φέρνει στους αισιόδοξους ανθρώπους. Οι περισσότεροι, έχουν τραβήξει ένα μαρτυρικό Γολγοθά, που μόνο οι πολύ κοντινοί τους γνωρίζουν και αναγνωρίζουν. Ανέβηκαν στην κορυφή με το σταυρό στην πλάτη, χωρίς να χάσουν ίχνος από την αξιοπρέπειά τους. Διότι όποια θυσία κι αν έκαναν, ποτέ δε δέχτηκαν να κάνουν έκπτωση στο ήθος της ψυχής τους.
Είναι μέγιστο λάθος να συγχέουμε τους αισιόδοξους με τους επιπόλαιους, τους ελαφρόμυαλους ή τους ονειροπόλους. Ο επιπόλαιος δεν υπολογίζει τις πράξεις του, προκαλώντας συχνά πόνο τριγύρω του, ο ελαφρόμυαλος υποβαθμίζει ακόμα και σοβαρά ζητήματα κι ο ονειροπόλος απλά αρέσκεται στο να ζει σε ένα διαφορετικό κόσμο που ονειρεύεται να ενσωματώσει κάποτε στην πραγματικότητα.
Η ρίζα της αισιοδοξίας βρίσκεται αλλού. Είναι στην πίστη πως μετά τον πόνο και το μαρτύριο, που οι αισιόδοξοι άνθρωποι βιώνουν βουβά μα βαθιά, πάντα ξημερώνει. Όποιο κι αν είναι το κόστος. Το μάθημα αυτό το έχουν πληρώσει ακριβά, γι’ αυτό και το εκτιμούν. Έχουν αποκτήσει επίγνωση της αξίας του πόνου στη ζωή και της ανταμοιβής που πάντα τον ακολουθεί, αν η υπομονή τον κατεργαστεί και τον καταλαγιάσει.
Πιστοί στους νόμους που η ζωή έχει θεσπίσει, ενστερνίζονται με περίσσιο θάρρος, πως “το καλό πάντα νικά”. Ίσως να μην είναι εμφανές πάντα υλικά, καθώς η ηθική αμοιβή είναι αόρατη στα μάτια, μα η ψυχή το εισπράττει. Για τους αισιόδοξους, η δύναμη του να προχωράς προέρχεται από μια ελεύθερη ψυχή κι ένα χαμόγελο που χαράχτηκε ανεξίτηλο πάνω από πληγές που κατάφεραν να κλείσουν.
Θέλουν έναν κόσμο καλύτερο, γιατί πιστεύουν πως μπορεί να επιτευχθεί. Το έχουν βιώσει. Ο ονειρόκοσμός τους είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση. Πως ο άνθρωπος που υπερβαίνει εαυτόν στα δύσκολα, εξαγνίζεται και εξελίσσεται. Εξάλλου, δε νοείται αισιοδοξία χωρίς καθαρή συνείδηση.
