Χάιδεψα τα μαλλιά της κόρης μου. Γύρισε το κεφαλάκι της και με κοίταξε. Πόσο ήρεμη στην ασφάλειά της! Της χαμογέλασα αχνά, ενώ είχα ακόμα στα μάτια μου τις φλόγες που κατάπιναν τα ξένα σπίτια. Ξένα; Τίποτα δεν είναι ξένο. Γιατί είμαι άνθρωπος. Το σπίτι σου που έγινε συντρίμμια το νιώθω και δικό μου σπίτι. Δάκρυα...
Γράφουν η Ελίνα Δερμιτζόγλου & η Γεωργία Λαμπάρα Τριανταφύλλου Η πάλη των δυο φύλων χρονολογείται από τη γένεση κιόλας του ανθρώπου, λες κι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και τη γυναίκα με απώτερο σκοπό να αγωνιστούν για το ποιος θα επικρατήσει. Για αιώνες, ο Αδάμ φαινόταν πως είχε στεφθεί νικητής κι είχε εκδικηθεί επιτυχώς την...
Το κατάλαβες; Γίναμε χαρταετοί. Προσωρινά κατασκευάσματα χωρίς φτερά που φτιάχτηκαν για να πετούν υπό όρους. Το σκοινί κρατιέται γερά, η απόσταση ορίζεται από την καλούμπα κι ο χρόνος της πτήσης από τις καιρικές συνθήκες. Το έμαθες; Φέτος δε θα τηρηθεί το έθιμο. Απαγορεύεται να πετάμε χαρταετό. Απαγορεύεται να πετάμε. Κοίτα! Ένα παιδί εκεί στην άκρη...
Χρώματα ριγμένα Ανακατεμένα κατά γης. Σώματα σαν φίδια, Της χαράς στολίδια, θα δεις. Στου χορού τη δίνη Μάσκες κι αρλεκίνοι ανυπομονούν Λίγο να γελάσουν Τις σιωπές να σπάσουν, αν μπορούν. Πρόσωπα κρυμμένα Μάτια διψασμένα στην αναμονή. Μια ανάσα μένει Στη σκιά δεμένη να ελευθερωθεί. Λόγια του ανέμου Στο λαιμό πνιγμένου αντηχούν. Άρχουσα αναρχία Στου δρόμου...
Κατέβηκε τα σκαλιά τρεκλίζοντας. Το κεφάλι της ήταν ζαλισμένο σαν να είχε μόλις ξυπνήσει από εφιάλτη. Έκανε δυο μετέωρα βήματα και κοίταξε ψηλά προς το παράθυρο. Εκείνος, ατάραχος, κούμπωνε το παντελόνι του, ρεμβάζοντας. Κατέβασε τα μάτια, έκλεισε με το χέρι της τα πέτα του παλτό της και το κράτησε σφιχτά σαν να μπορούσε να κρύψει...
Μια πολυτάραχη χρονιά έφτασε στο τέλος της. Δεν είναι ότι οι προηγούμενες μας έφερναν πάντα ό, τι ποθούσαμε, ούτε ότι τα βάσανα έλειπαν. Ο φετινός απολογισμός διαφέρει στο ότι, σ’ έναν κόσμο ατομικισμού, η ταλαιπωρία έγινε συλλογική. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που σφύζει από μοναξιά, δεν είμαστε μόνοι, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που ζουν...
Όσο κι αν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, όλοι κατά καιρούς έχουμε βιώσει τη βίαιη απαιτητικότητα που κρύβεται σχεδόν σε κάθε πτυχή του. Ο χρόνος, στις διάφορες μορφές του, είναι σαφώς μια από τις παραμέτρους άσκησης πίεσης από το σύνολο στο άτομο. Μια δεύτερη είναι η ομορφιά. Αν συνδέσουμε αυτά τα δύο,...
Ένα παγκόσμιο φαινόμενο, μια νέα μορφή εξουσίας φτάνει στο αποκορύφωμα της στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80. Η βιομηχανία της διαφήμισης. Όπως όλες οι μορφές εξουσίας που «σέβονται τον εαυτό τους» και υποτιμούν το νου του ανθρώπου, ο τομέας της διαφήμισης δημιούργησε τα κατάλληλα εργαλεία για την άσκηση επιρροής στον «λαό». Με πρώτο βοηθό τα...
Εκεί που τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα,φρέναρε ξάφνου η ζωήκι από την πρόσκρουση πετάχτηκανσυνήθειες, μάσκες, φτιασιδώματα και συμπεριφορές.Γέμισε ο τόπος ακρωτηριασμένους χαρακτήρεςνα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανοί στην εντατική του σπιτιού τους.Κι ένας εαυτός παραμελημένος και κατακρεουργημένοςνα παρακαλά για λίγη φροντίδα, δείχνοντας τα χρόνια τραύματά του,με την ελπίδα, στην αδράνεια των θυτών του, να γιατρευτεί.
Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...
