Για φαντάσου λέει, να μπορούσαμε να βγούμε μια στιγμή από το σώμα μας και σαν αόρατες, αιθέριες φιγούρες να περιπλανηθούμε στον κόσμο. Εκτός του ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο στην παρούσα κατάσταση, διότι δε θα διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο μόλυνσης, θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρον. Η αόρατη αυτή υπερδύναμη θα μας επέτρεπε, καταρχάς, να παρατηρήσουμε με την ησυχία...

Μένουμε αμήχανα φοβισμένοι μπροστά στην απεραντοσύνη της αγνωσίας μας.Εμείς ν’ αναζητούμε λέξεις να κάνουν λόγο το βίωμα, μα η ζωή πεισματικά να επιλέγει τη σιωπή.Θαρρείς πως γίνεται συνένοχη των ιθυνόντων, των ηθικών αυτουργών και των εγκληματικών εγκεφάλων.Ακούς τον απλό άνθρωπο να κραυγάζει «Πού είσαι Θεέ; Πώς τα επιτρέπεις όλα τούτα;» κι από την ψυχή του...

Ημέρεψαν τ’ αγριολούλουδα. Τα φύτεψαν σε γλάστρες και τα ‘κλείσαν πίσω από τζάμια για την ασφάλειά τους. Μα εκείνα δεν είπαν όχι. Δέχτηκαν την πρόσκαιρη απομόνωσή τους. Παρά την ανεξάρτητη φύση τους. Για να ξαναξημερώσει η μέρα που θ’ αντικρίσουν τα λιβάδια τους και μεθυσμένα από το λίκνισμα του ανέμου, θα χορέψουν και πάλι. Λουλούδια...

Ήταν πρωί όταν βγήκα στο μπαλκόνι και το είδα. Κουβαλούσε με προσοχή ένα κλαδάκι στο στόμα του. Όταν έφτασε στη φωλιά που έχτιζε, το τοποθέτησε με μαεστρία και κοίταξε υπερήφανο. Ήταν έτοιμη. «Καλημέρα χελιδόνι!» το χαιρέτησα. «Καλημέρα!» μου ανταπάντησε με ένα κοφτό τιτίβισμα.Ξάφνου, παρά το μαγικό μου διάλογο, το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου....

Κοίτα να δεις που αντικαταστήσαμε στην καθημερινότητα τον προφορικό λόγο με τον γραπτό και χαραμίζονται συναισθήματα στο πάτημα ενός κουμπιού. Πασχίζουμε να ταυτίσουμε την έκφραση του προσώπου μας με εικονίδια κατασκευασμένα και ανύπαρκτα επιφωνήματα. Πόσα χαμόγελα δεν είδαν ποτέ τα μάτια που τα προκάλεσαν;Πόσα «σ’ αγαπώ» έμειναν ανείπωτα από χείλη που ποθούσαν να ενωθούν;Πόσες αγκαλιές...

Δύσκολοι καιροί. Θολωμένες ματιές, καρδιές και πνεύματα. Μα κάπου εκεί, ένα πουλί τιμά τη φύση του και συνεχίζει να πετά ελεύθερο μες στην ομίχλη. Τη σχίζει στα δυο και διαπερνώντας τη, κάνει τη δήλωσή του. «Δε με σκιάζει το ημίφως, όσο γνωρίζω πού να βρω το φως». Δες το.Δεν προσπαθεί καν.Δεν το νοιάζει η μοναξιά.Προχωρά...

Έλα άνθρωπε. Πάμε από την αρχή. Γιατί φτιάχτηκες; Πέρασαν τόσες χιλιάδες χρόνια, θα μου πεις, πού να θυμάσαι; Συνήθισες να ζεις χωρίς πολλά πολλά. Ασχολείσαι μόνο με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον το δικό σου. Η ανθρωπότητα; Τι σε νοιάζει. Ελευθερία έχουμε. Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.Μετά εξεγείρεσαι όμως που πλήττουν μειονότητες....

Τα μεγαλύτερα και πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα που απασχολούν τους ανθρώπους είναι αδιαμφισβήτητα τα θέματα ηθικής. Η διχογνωμία είναι το λιγότερο που χαρακτηρίζει εκείνους που μπαίνουν στη διαδικασία να σχολιάσουν. Άλλοι εξετάζουν τα θέμα κοινωνικά ως προς την ηθική, άλλοι ανθρωποκεντρικά και ένα μεγάλο ποσοστό καθαρά υποκειμενικά. Ας εξετάσουμε τους τις τρεις αυτές οπτικές. Τα θέματα...

Λευκό και μαύρο, μαύρο και λευκό.Τι σημασία έχει η απόχρωση που βλέπουν τα μάτια;Όποιος κι αν είσαι, ένα χρώμα έχει η σάρκα.Το σκοτάδι των παθών, που μόνο μια βαθιά βουτιάστη λυτρωτική παλέτα της ψυχής μπορεί να το φωτίσει.

Είμαι μια γυναίκα με μικρότητες που κρύβει μέσα της ένα μεγαλείο.Είμαι μια γυναίκα αναθρεμμένη με ηθική που της στερεί την ανάδειξη του ήθους.Είμαι μια γυναίκα μεγαλωμένη σε μια κοινωνία που όσο πιο ανεξάρτητη γίνεται μια γυναίκα τόσο σκλαβώνει την ψυχή και το συναίσθημα της.Είμαι μια γυναίκα που διψά για αγάπη, αλλά αναλώνεται στους ρηχούς και...