Μαζεύουμε στιγμές. Μικρές, πολύτιμες αχτίδες χαράς που πέφτουν σαν αγνές χιονονιφάδες στο σκοτάδι της εσωτερικής μας θλίψης.Παντού τριγύρω καραδοκούνσαν μικρές νεράιδες των αναμνήσεων. Τις φυλάμε στο μικρό Χριστουγεννιάτικο κουτί, εκείνο το στολισμένο με χρυσόσκονη, και γεμίζουμε τις αποθήκες μας με χαμόγελα και ζεστασιά για τις ώρες της μοναξιάς που θα έρθουν αγκαζέ με τον καινούριο...

Μια λευκή αυγή βάφτηκε στα κοραλλένια.Βγήκε ν’ αγναντέψει πάνω από σώματα που περιπλανιόνται αδιάλειπτα.Μια ποικιλία ζωηρών αποχρώσεων της ανθρώπινης ύπαρξης θα στολίσει και πάλι τη μέρα της.Τυχαίες συναντήσεις, μεγάλες αποφάσεις, στροφές της μοίρας.Θα δει δάκρυα κάθε λογής, χαμόγελα ειλικρινά, ερωτικά και ψεύτικα, θυμό, απογοήτευση, χαρά και γαλήνη.‘Πώς καταφέρνει ο άνθρωπος να κρύβεται κάτω από τόσο...

Το κλασικότερο αντεπιχείρημα για όσους δε συμπαθούν τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι πως ο έρωτας δεν θα έπρεπε να γιορτάζει μια φορά τον χρόνο αλλά κάθε μέρα. Όταν αγαπάς, εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου στο έτερόν σου ήμισυ ανεξαρτήτως χρονικής στιγμής. Πόσο εφικτό είναι αυτό στην εποχή μας άραγε; Στην πορεία της σχέσης δύο ανθρώπων,...

Είχες ποτέ ένα μικρό λούτρινο κουκλάκι; Φθαρμένο από σφιχτές αγκαλιές και ζωηρό παιχνίδι; Να σε συντροφεύει στα ταξίδια του μυαλού και η φαντασία σου να σε έχει πείσει πως είναι αληθινό και σε ακούει καλύτερα κι από άνθρωπο;  Μα ήταν αληθινό! Ένα κομμάτι της παιδικής γενναιόδωρης ψυχής σου εγκαταστάθηκε μέσα του και του έδωσε πνοή....

Ένα καλοκαίρι σβήνει στα βήματά σου. Φεύγει σιωπηλά να υποδεχτεί ένα θλιμμένο φθινόπωρο. Όπως η λύπη που διαδέχεται νομοτελειακά τη χαρά. Μα μέσα σου η αποχώρησή του φωνάζει από ευτυχία. Εκείνη που σου άφησε η γεύση της αλμύρας στα χείλη κι η αίσθηση της ελευθερίας στην καρδιά.

Ευερέθιστες οι δυσκολίες. Σαν σύννεφα καραδοκούν να σε μουσκέψουν με το ηδονικό υγρό τους. Απρόσμενα. Σταγόνες από σίδερο πληγιάζουν το δέρμα σου και θραύσματά τους εισχωρούν στο αίμα. Μολυσμένο από τη θλίψη μεταφέρει το μήνυμα από την καρδιά στο μυαλό κι αντίστροφα, σαν άχαρος αγγελιοφόρος θανάτου. Πώς να σταθείς με το μαύρο μίασμα να κυκλοφορεί...

Μην αναλώνεσαι σε «θέλω» που δεν έχουν σκοπό να σε πάνε ένα βήμα πιο πέρα. Χάνεις το νόημα προσπαθώντας να τροφοδοτείς αυτά που νομίζεις πως επιθυμεί η καρδιά σου. Η αμοιβαιότητα είναι που ντύνει με αλήθεια την επιθυμία. Αλλιώς μένει μια ανάγκη ανάπηρη, χωρίς ανταπόκριση.Μα κι αυτή να υπάρξει, θέλει ειλικρίνεια. Αυταπάτες που σε θρέφουν...

Αχόρταγη η θλίψη, πρώτα φωλιάζει στην καρδιά.Ύστερα περιμένει στωικά, ώσπου η παλίρροια των δακρύων να σωπάσει τον λόγο, για να σου κλέψει και την τελευταία ανάσα ζωής.Όμως, τα μάτια στέκουν πιο ψηλά.Μήπως την ύστατη στιγμή, ξυπνήσει η ελπίδα στην ψυχή, στραγγίξει τα δάκρυα και σου δώσει τη δύναμη να σηκώσεις το κεφάλι έξω από το...