Έριξε μια ματιά στο μικρό φωτεινό δωμάτιο. Το «Κέλι» όπως το αποκάλεσε. Θα ήταν το σπίτι της για τρεις μέρες κι έπρεπε να το συνηθίσει. Αν και δεν υπήρχαν και πολλά να συνηθίσει εκεί μέσα˙ ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ένα κομοδίνο με αναδιπλούμενο δίσκο για το φαγητό, μια μικρή γκρι ντουλάπια, μια καρέκλα, μια τηλεόραση και η τουαλέτα. Πίσω της στον τοίχο η γνωστή πλαστική φάσα που έκρυβε καλώδια για πρίζες, φως νυκτός, ένα πιεσόμετρο κι ένα αχρείαστο στατώ. Δε χρειάζονταν πάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να τα δεις αυτά ούτε θα είχε καμία ουσία ν’ αναλύσεις κανένα τους. Συγκεκριμένος και περιορισμένος σκοπός σημαίνει και ανούσιο νόημα, σκέφτηκε. Τακτοποίησε τα πράγματά της στην ντουλάπα κι έβαλε τις πιζάμες της.
Τότε τον είδε. Ένας πίνακας κρεμόταν στον τοίχο, στ’ αριστερά του κρεβατιού. Η μόνη πινελιά ζωής ανάμεσα στο λευκό, μπεζ και γκρι αυτού του δωματίου. Απεικόνιζε μια Καθαρά Δευτέρα κοντά στη θάλασσα. Της είχε λείψει τόσο πολύ η θάλασσα! Το ποθούμενο βρίσκεται στα πιο απίθανα μέρη, μειδίασε. Ο ουρανός, γαλάζιος και γεμάτος σύννεφα, άφηνε να φανεί ένα τολμηρό μισοφέγγαρο που δήλωνε την παρουσία του πριν φύγει ακόμα η μέρα. Ένα αεροπλάνο διέσχιζε τα σύννεφα αφήνοντας πίσω του τη χαρακτηριστική γραμμή λευκού νέφους. Πέρα μακριά, δυο φουγάρα αταίριαστα με το υπόλοιπο τοπίο μόλυναν την ομορφιά. Δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, αναλογίστηκε. Σε πρώτο πλάνο, ένας άντρας κι ένα κορίτσι μαζί μ’ έναν σκύλο, γυρισμένοι πλάτη στον θεατή, πετούσαν χαρταετό κάτω από μια ασπροκόκκινη κολώνα που συγκρατούσε ένα σκοινί με σημαιούλες. Δίπλα τους, κάτι καλαμιές τούς χώριζαν από ένα κομμάτι προβλήτας, δυο δέντρα και πρασινάδα. Πάνω από το κεντρικό δέντρο, ξεκινούσε μια σκάλα από γλάρους με ανοιχτά φτερά που χάνονταν μέσα στα σύννεφα και σχημάτιζαν ένα Χ με το σχοινί του χαρταετού.
Ρουφούσε την εικόνα με κάθε ρανίδα της ύπαρξής της. Χάθηκε στη θέα της για ώρες, ακόμα κι αφού της έφεραν το κουτί. Για όσο διαρκούσε η θεραπεία της, αυτή θα ήταν το παράθυρό της. Αυτήν την ανάμνηση ήθελε να κρατήσει. Κοίταξε ξανά τους γλάρους. Τα φτερά τους άρχισαν να κινούνται ή μήπως ήταν η ιδέα της; Ένα ελαφρύ αεράκι τής χάιδεψε το πρόσωπο κι έφερε μια θαλασσινή ευωδία που την άγγιξε μέχρι την ψυχή. Οι σημαιούλες ανέμισαν. Το κοριτσάκι γύρισε και την κοίταξε. Είχε γαλάζια μάτια και μια ελπίδα για χαμόγελο. Σήκωσε το χεράκι του και τη χαιρέτησε. Έτριψε τα μάτια της. Το κοριτσάκι της χαμογελούσε ακόμη. Τσίμπησε το μπράτσο της. Δεν μπορεί. Σίγουρα ονειρευόταν. Τότε γύρισε και ο άντρας. Ήταν ο άντρας της! “Μαμά!” άκουσε μια φωνή. Η κόρη της έτρεξε μέσα από τον πίνακα κι έπεσε στην αγκαλιά της. Ύστερα σηκώθηκε και με προσοχή, άνοιξε το κουτί που βρισκόταν πάνω στο αναδιπλούμενο τραπεζάκι του κομοδίνου, έπιασε με τα δυο της δάχτυλα το χάπι και της το έδωσε να το πιει. Βεβαιώθηκε ότι η μητέρα της το κατάπιε κι ύστερα έτρεξε ξανά προς την παραλία, πλάι στον πατέρα της. Στον πίνακα νύχτωσε. Το φεγγάρι είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή του ουρανού κι έπαιζε με τ’ αστέρια. Οι φιγούρες δε φαίνονταν πια. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, αλλά γαλήνιο. Ένας γλυκός ύπνος την αγκάλιασε και το μυαλό της αφέθηκε στα όνειρα της νύχτας.
Το πρωί την ξύπνησε ένας ήχος στην πόρτα. Είχαν φέρει το πρωινό της. Περίμενε να φύγουν, άνοιξε και το πήρε. Ένιωθε σαν τους φυλακισμένους σε κελιά ασφάλειας που τους βάζουν τον δίσκο από μια σχισμή στην πόρτα, χωρίς να έρθουν σ’ επαφή μαζί τους. Στη δική της περίπτωση, κανείς δεν έπρεπε να έρθει σ’ επαφή μαζί της για αρκετές μέρες. Η ακτινοβολία που εξέπεμπε, μπορούσε να τους βλάψει. Ένιωθε μολυσμένη. Μα μήπως η κάθαρση δε βιώνεται με μοναξιά; Μήπως δεν πρέπει να λερωθείς για να μάθεις τι σημαίνει καθαρότητα;
Έφαγε το πρωινό της και μπήκε στο μπάνιο. Έκανε ένα ντους κι έκατσε κάτω από τη βρύση με το νερό να τρέχει με ορμή επάνω της. Βγήκε, στέγνωσε τα μαλλιά της και πήρε το κινητό για να διαβάσει ένα μυθιστόρημα σε ηλεκτρονική μορφή. Χάρτινο βιβλίο δεν έκανε ν’ αγγίξει. Διάλεξε το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ. Ταίριαζε τόσο πολύ μ’ αυτό που ζούσε. Μια δυστοπία απόλυτου ελέγχου, χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Διάβαζε και σκεφτόταν. Σκεφτόταν και διάβαζε. Χανόταν μέσα στην κοινωνία του βιβλίου, ταυτιζόταν με τον ήρωα, ζούσε μέσα από τ’ αδιέξοδά του. Λεπτό το λεπτό. Το μυαλό της χόρταινε ερεθίσματα μέσα από τις φωτεινές σελίδες που κυλούσαν πάνω στην οθόνη. Όπου το σώμα αδυνατεί να βρεθεί, το μυαλό αλωνίζει χωρίς ενδοιασμούς.
Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν ο γιατρός. Θα έρχονταν να την μετρήσουν. Της είχε πει πως αν την τρίτη ημέρα η ένδειξη της ραδιενέργειας ήταν στα επιτρεπτά όρια, θα μπορούσε να φύγει. Αν όχι, θα έμενε άλλο ένα βράδυ. Έπινε με υπομονή το ένα μπουκάλι νερό μετά το άλλο σύμφωνα με τις οδηγίες, για να φύγει το φορτίο από πάνω της όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μια θάλασσα θα ξεβγάλει το φαρμάκι, συλλογίστηκε. Και μετά; Την προβλημάτιζε το πώς θα έβγαινε έξω. Πώς θα έμπαινε μέσα στο ταξί; Κι αν συναντούσε κάποια κοπέλα έγκυο; Πόσο θα έπρεπε ν’ απομακρυνθεί; Κι αν κάποιος την σκουντούσε κατά λάθος; Κι αν; Κι αν; Αυτός ο αόρατος ραδιενεργός μανδύας που την αγκάλιαζε, ο ανύπαρκτος αλλά τόσο επικίνδυνος, την τρόμαζε. Ένιωθε την ευθύνη του, ενώ δεν είχε κάνει τίποτα για να τον προκαλέσει. Δεν έφταιγε εκείνη για την ασθένειά της. Ή μήπως έφταιγε; Που κατάπινε τόσον καιρό τις πίκρες και δε μιλούσε; Αν είχε αντιδράσει, μήπως θα είχε γλιτώσει το μαρτύριο; Το μόνο που ήξερε με βεβαιότητα ήταν πως δεν ήθελε με την κατάστασή της να βλάψει κανέναν. Θα προτιμούσε να φορέσει μια στολή με το γνωστό κίτρινο σήμα κινδύνου, παρά να σκέφτεται όλα αυτά τα ‘αν’.
Προσπάθησε να διώξει τις σκέψεις που η αεργία προσκαλούσε τόσο απροκάλυπτα. Διάβασε, έφαγε μεσημεριανό – το οποίο της έφεραν με τον ίδιο τρόπο – ήπιε νερό, μίλησε με τον άντρα της και με φίλους μέσω μηνυμάτων. Τι ευτυχές που η τεχνολογία δεν επηρεαζόταν από το φορτισμένο άγγιγμά της! Ήταν η μοναδική της σύνδεση με τον έξω κόσμο και η αισιόδοξη επιβεβαίωση πως η ζωή της θα συνεχιζόταν σε λίγες μέρες.
Μπήκε ξανά για μπάνιο, στέγνωσε τα μαλλιά της, ήπιε νερό, έκανε μερικές φορές τον γύρο του δωματίου να ξεμουδιάσει κι έκατσε πάλι στο κρεβάτι να διαβάσει. Η επανάληψη δεν λειτουργούσε ως μητέρα της μάθησης, αλλά ως εκβιασμός προς τη ζωή για να κυλήσει. Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά, σαν κόκκοι άμμου μέσα σε γιγάντια κλεψύδρα. Ήθελε να τη σπάσει και να ελευθερωθεί από τα δεσμά, αλλά ποιος είναι στ’ αλήθεια αυτός που μπορεί ν’ αποδράσει από τον χρόνο; Το κελί είχε μετατραπεί σε χρονοκάψουλα αποκομμένη από την εναλλαγή του ήλιου με το φεγγάρι κι από τη ρουτίνα των ανθρώπων που περπατούσαν στον δρόμο, λίγα μέτρα πάνω από το υπόγειο δωμάτιό της.
Υπέμεινε τη μέρα της μαρμότας κι επανέλαβε όσα είχε ήδη κάνει. Έφαγε βραδινό, διάβασε, είδε λίγη τηλεόραση, ήπιε νερό, μίλησε με τον άντρα της. Ρώτησε για το παιδί που είχε ήδη πάει στο σπίτι της γιαγιάς, ώστε να μην είναι εκεί όταν εκείνη θα γύριζε πίσω. Δεν έπρεπε να έρθει σ’ επαφή μαζί του για τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Πώς θα το άντεχε; Κοίταξε ξανά τον πίνακα και θυμήθηκε τη χτεσινή ονειροπόληση. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε μπροστά του. Άπλωσε το χέρι κι ένιωσε το ψυχρό γυαλί με τ’ ακροδάχτυλά της. Γιατί δε ζωντάνευε απόψε; Περίμενε λίγο. Τίποτα. Επέστρεψε απογοητευμένη στο κρεβάτι. Όχι. Δεν έπρεπε να το βάλει κάτω. Όλα θα πήγαιναν καλά. Όλα πήγαιναν καλά. «Ένα βράδυ» ψιθύρισε. «Ένα βράδυ ακόμα.»
