Σαγηνευτική δύναμη με καλεί σαν τον δραπέτη Να τρέξω, ν’ απομακρυνθώ, να χαθώ. Σ’ έναν κόσμο πιο φιλόξενο για την πληγωμένη ευαισθησία μου. Δε μου υπόσχεται ακριβή προορισμό. Μια ασαφή ιδέα για πυξίδα μόνο. Τριγύρω όλα ξένα με αύρα εχθρική. Από τ’ ασήμαντα ως τα πιο ουσιώδη. Αναταράσσουν με τις δονήσεις τους την ήδη ταραγμένη...

Σ’ έναν φάκελο μέσα σπαρταρά το μέλλον ενός τόπου. Κι εσύ ο υπεύθυνος, θαρρείς. Αγγίζεις τη σχισμή και κάνεις μια ευχή ρίχνοντας μέσα την ευθύνη σου. «Ό,τι κι αν βγει, ας είναι για το καλό μας». Το ξύλινο κουτί ένα σμάρι από όνειρα, ελπίδες, δικαιώματα και ανάγκες κλείνει και ποτίζει με αξία μονάχα για μία...

Στη χώρα των κοιμισμένων συνειδήσεων, το ξημέρωμα θ’ αργήσει. Το σκοτάδι βασιλεύει κι απλώνει τα φθαρμένα δίχτυα του. Με ίνες συμφέροντος τα έπλεκαν με περίσσια ιδιοτελή φροντίδα οι συντηρητές του αιώνες κι αιώνες τώρα. Εκείνοι που με σημαία τους το μαύρο υποστηρίζουν το σκοτάδι και την τσέπη τους, κρύβοντας προθέσεις και ίντριγκες πίσω από μεγαλεπίβολα...

Ντύθηκε ο Μάιος με χρώματα κι ένα στεφάνι κόκκινο άφησε να φυλά το μνημείο του αγνώστου ερωτευμένου. Για να τιμήσει η ελπιδοφόρα άνοιξη τους αγώνες του να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του έρωτα εις τους αιώνας των αιώνων.

Ντύθηκα ένα ψέμα και χτύπησα την πόρτα σου. Με θαύμασες. Είπες πως ήμουν ό, τι ζητούσες. Γύρισα κι έφυγα χωρίς προειδοποίηση. Σ’ άφησα έκπληκτο κι ερωτευμένο με το ψέμα μου. Μου ζήτησες μια εξήγηση και σου είπα την αλήθεια. Απογοητεύτηκες. Απομακρύνθηκες. Με κατηγόρησες πως σε κορόιδεψα. Είπες πως με προτιμούσες όπως ήμουν πριν. Πως ήμουν...

Λάζαρε, δεύρω έξω να δεις τους ζωντανούς. Εκείνους που τυλιγμένοι στο θερμό σαρκίο τους περιφέρονται και διατείνονται πως ζουν. Εκείνους που βαλτωμένοι στο βούρκο της συνήθειας έχουν ξεχάσει το φως της ημέρας και τη λάμψη της σελήνης. Έχουν αισθήσεις, παλμό και κίνηση, μα καμία συναίσθηση, κανένα καρδιοχτύπι και κανένα κίνητρο δεν τους ωθεί. Λάζαρε, δεύρω...

Στη μνήμη των θυμάτων οι γυναίκες ακουμπούν λουλούδια στο προσκέφαλο. Τα τραύματα ακόμα αιμορραγούν. Δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα ένα μούδιασμα στα σπλάχνα που γεύονται την απώλεια.  Ο μόνος που γιορτάζει τούτη τη μέρα είναι ο θάνατος. Είτε με τη μορφή του Χάροντα είτε του Αγγέλου διακόσμησε γιορτινά τον ουρανό με νεανικές ψυχές. Εδώ δεν υπάρχει γιορτή. Μονάχα θρήνος.  Πώς να γιορτάσει...

Η αιχμηρή λεπίδα κρέμεται διαρκώς σε απόσταση αναπνοής από τη βάση του λαιμού σου. Εσύ σκυφτή κι ανήμπορη ν’ αντιδράσεις, αγκιστρωμένη από τον εφιάλτη. Ο φόβος δυνάστης σε παραδίδει στον τρόμο του επερχόμενου. Μια απειλή που γεννάται σαν παραμορφωμένο έκτρωμα και φιλοδοξεί να ενηλικιωθεί μέσα σου. Θα υλοποιηθεί; Θα παραμείνει στα λόγια; Πόσα “αν” και...

Σε μια θάλασσα από ανθρώπους λογιών λογιών κεφάλια ξεχωρίζουν. Κάποια συζητούν, κάποια μάχονται εγωιστικά, άλλα αντιτίθενται δήθεν πολιτισμένα. Κάτω από την επιφάνεια, οι καρδιές μιλούν. Χτυπούν γρήγορα, εύθυμα, θλιμμένα, βαριά. Μα κανείς δεν ακούει. Η φωνή τους δε φτάνει ως έξω. Το νερό τη σκεπάζει. Τα κεφάλια συνεχίζουν να φλυαρούν, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει στο...

Η θέληση δε μετράει τα χρόνια. Με σύμμαχο την εμπειρία από τα λάθη και τη σκέψη που κατεργάστηκε η ζωή, προχωρά γεμίζοντάς σε με τον νεανικό ζήλο, τη γεύση του οποίου είχες λησμονήσει. Δεν υπάρχει αργά. Αργά ή γρήγορα θα πετύχεις τον στόχο σου. Σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν προς το ποθούμενο οι επιλογές, οι αποφάσεις,...