Όλα είναι θέμα οπτικής και προοπτικής.Όπου κοιτάς πορεύεσαι κι όπως κοιτάς βαδίζεις.Αν κοιτάς τον καθρέφτη,πάντα κάνεις τα αντίθετα από αυτά που νιώθεις.Αν κοιτάς την εικόνα του εαυτού μέσα σου,γίνεσαι ο ίδιος πορεία και τρόπος ζωής.

Το Άγιο Φως ήρθε και φέτος, μα δεν έλαβε καμιά υποδοχή.Το έκλεισαν σαν λαθρομετανάστη σε κέντρο συγκέντρωσης.«Επικίνδυνη» χρίστηκε η παραλαβή του από το εκκλησίασμα, γιατί ο άνθρωπος κινδυνεύει από τον άνθρωπο και ό,τι τον ενώνει είναι απειλή για την υγεία του.Όμως ο Χριστός Ανέστη.Για τον άρρωστο, που ελπίζει στη θεραπεία του.Για τον άστεγο, που ονειρεύεται...

Φανερά δείπνα σε πλούσια τραπέζια τραβούν τα φώτα. Μα ο μυστικός δείπνος τελείται στην άκρη ενός πεζοδρομίου, λαμβάνοντας Φως. Στο άδειο χαρτόκουτο ενός άστεγου. Στην κάμαρα ενός φτωχού, η προσευχή έμεινε ανεκπλήρωτη. Όχι από τον Θεό, μα απ’ τον συνάνθρωπο. Εκείνον που δεν έμεινε. Σηκώθηκε κι έφυγε πριν γίνει η Κοινωνία για να προλάβει. Κλεισμένος...

Τι πιο όμορφο από το να ταπεινώθεις εμπρός στο φώς;Γυμνός, λυτρωμένος, ελεύθερος.Τότε υπομένονται τα πάθη.Όταν δεν μπορούν πια να σ’αγγίξουν.Όταν η αρετή της ταπεινοφροσύνης φτάνειστο μεγαλείο της για να συναντήσειτο μεγαλείο του Θεού.Δια της ταπείνωσης οδηγούμαστε στα ύψη.Σ’εκείνα τα ύψη που νικούν τον φόβοκαι καλλιεργούν την ασφάλεια της ύπαρξης.

Εκεί που τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα,φρέναρε ξάφνου η ζωήκι από την πρόσκρουση πετάχτηκανσυνήθειες, μάσκες, φτιασιδώματα και συμπεριφορές.Γέμισε ο τόπος ακρωτηριασμένους χαρακτήρεςνα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανοί στην εντατική του σπιτιού τους.Κι ένας εαυτός παραμελημένος και κατακρεουργημένοςνα παρακαλά για λίγη φροντίδα, δείχνοντας τα χρόνια τραύματά του,με την ελπίδα, στην αδράνεια των θυτών του, να γιατρευτεί.

Ποτέ η αγκαλιά σου να μη μένει αδειανή,όταν εκείνος που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη είναι ο εαυτός σου.Σπίτι είναι η αγκαλιά και εσύ ο κύριος κάτοικός της.Μην αγκαλιάζεις τον εαυτό σου μόνο για να σκεπάσεις τη θλίψη του.Στέγασε το χαμόγελο και τη χαρά του.Αν μάθεις να αγκαλιάζεις εσένα κάθε στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη,η αγκαλιά σου...

Είναι έμφυτη η ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά την αλήθεια,μα επίκτητη τάση του να παγιδεύεται εύκολα στο ψέμα.Όσο εύκολο είναι να πιστέψεις ένα ψέμα που φαίνεται αληθινό,τόση δύναμη θέλει για να αποδεχθείς μια αλήθεια που μοιάζει με ψέμα.

Είναι οι «μεγάλοι» έρωτες, ηφαίστεια που εκρήγνυνταικαι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους,αφήνοντας πίσω τους καρδιές αποκαΐδια.Μα είναι κι εκείνοι οι έρωτες, οι «καθημερινοί»,σαν τα μικρά ρυάκια που κυλούν δίπλα στις πλαγιέςκαι δροσίζουν ό,τι ζωντανό συναντήσουν στο διάβα τους.Σκορπώντας σταγόνες ζωής απλόχερα, να ξεδιψά η ψυχή σου.

Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...

Σαν αρχινώ ο άνθρωπος να κάμω το σταυρό μου τα δάχτυλα ακουμπώ σφιχτά, γερά αγκαλιασμένα τρία είναι τον αριθμό, μέρη τσ’ Αγίας Τριάδας μέσα κλείω την κεφαλή, καρδία και χέρια δύο. Να ‘ναι μυαλό και ‘σθήματα και πράξεις ένα σώμα τριάδα να ‘ναι ανθρώπινη, στη σάρκα εγκλωβισμένη για του Θεού Βασίλειο σιμά συνταξιδιώτες μαζί με...