Φανερά δείπνα σε πλούσια τραπέζια τραβούν τα φώτα. Μα ο μυστικός δείπνος τελείται στην άκρη ενός πεζοδρομίου, λαμβάνοντας Φως. Στο άδειο χαρτόκουτο ενός άστεγου. Στην κάμαρα ενός φτωχού, η προσευχή έμεινε ανεκπλήρωτη. Όχι από τον Θεό, μα απ’ τον συνάνθρωπο. Εκείνον που δεν έμεινε. Σηκώθηκε κι έφυγε πριν γίνει η Κοινωνία για να προλάβει. Κλεισμένος...

Τι πιο όμορφο από το να ταπεινώθεις εμπρός στο φώς;Γυμνός, λυτρωμένος, ελεύθερος.Τότε υπομένονται τα πάθη.Όταν δεν μπορούν πια να σ’αγγίξουν.Όταν η αρετή της ταπεινοφροσύνης φτάνειστο μεγαλείο της για να συναντήσειτο μεγαλείο του Θεού.Δια της ταπείνωσης οδηγούμαστε στα ύψη.Σ’εκείνα τα ύψη που νικούν τον φόβοκαι καλλιεργούν την ασφάλεια της ύπαρξης.

Εκεί που τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα,φρέναρε ξάφνου η ζωήκι από την πρόσκρουση πετάχτηκανσυνήθειες, μάσκες, φτιασιδώματα και συμπεριφορές.Γέμισε ο τόπος ακρωτηριασμένους χαρακτήρεςνα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανοί στην εντατική του σπιτιού τους.Κι ένας εαυτός παραμελημένος και κατακρεουργημένοςνα παρακαλά για λίγη φροντίδα, δείχνοντας τα χρόνια τραύματά του,με την ελπίδα, στην αδράνεια των θυτών του, να γιατρευτεί.

Ποτέ η αγκαλιά σου να μη μένει αδειανή,όταν εκείνος που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη είναι ο εαυτός σου.Σπίτι είναι η αγκαλιά και εσύ ο κύριος κάτοικός της.Μην αγκαλιάζεις τον εαυτό σου μόνο για να σκεπάσεις τη θλίψη του.Στέγασε το χαμόγελο και τη χαρά του.Αν μάθεις να αγκαλιάζεις εσένα κάθε στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη,η αγκαλιά σου...

Είναι έμφυτη η ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά την αλήθεια,μα επίκτητη τάση του να παγιδεύεται εύκολα στο ψέμα.Όσο εύκολο είναι να πιστέψεις ένα ψέμα που φαίνεται αληθινό,τόση δύναμη θέλει για να αποδεχθείς μια αλήθεια που μοιάζει με ψέμα.

Είναι οι «μεγάλοι» έρωτες, ηφαίστεια που εκρήγνυνταικαι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους,αφήνοντας πίσω τους καρδιές αποκαΐδια.Μα είναι κι εκείνοι οι έρωτες, οι «καθημερινοί»,σαν τα μικρά ρυάκια που κυλούν δίπλα στις πλαγιέςκαι δροσίζουν ό,τι ζωντανό συναντήσουν στο διάβα τους.Σκορπώντας σταγόνες ζωής απλόχερα, να ξεδιψά η ψυχή σου.

Μετάνιωσε η άνοιξη σαν έλειψαν οι ανθρώποι. Θέλησε να παραιτηθεί στην έρμη μοναξιά της. Μα άκουσε το φθινόπωρο το βροχερό της κλάμα Κι απ’ τα δεινά της σκέφτηκε να την ελευθερώσει. «Όσο λυπούνται οι άνθρωποι στη θέση σου θα μείνω. Μα όταν θα στάξουν οι καρδιές ξανά γλυκό το μέλι, θα τρέξω σαν τον άνεμο...

Σαν αρχινώ ο άνθρωπος να κάμω το σταυρό μου τα δάχτυλα ακουμπώ σφιχτά, γερά αγκαλιασμένα τρία είναι τον αριθμό, μέρη τσ’ Αγίας Τριάδας μέσα κλείω την κεφαλή, καρδία και χέρια δύο. Να ‘ναι μυαλό και ‘σθήματα και πράξεις ένα σώμα τριάδα να ‘ναι ανθρώπινη, στη σάρκα εγκλωβισμένη για του Θεού Βασίλειο σιμά συνταξιδιώτες μαζί με...

Ημέρεψαν τ’ αγριολούλουδα. Τα φύτεψαν σε γλάστρες και τα ‘κλείσαν πίσω από τζάμια για την ασφάλειά τους. Μα εκείνα δεν είπαν όχι. Δέχτηκαν την πρόσκαιρη απομόνωσή τους. Παρά την ανεξάρτητη φύση τους. Για να ξαναξημερώσει η μέρα που θ’ αντικρίσουν τα λιβάδια τους και μεθυσμένα από το λίκνισμα του ανέμου, θα χορέψουν και πάλι. Λουλούδια...

Τίποτα δε γίνεται φυλακή χωρίς τη θέλησή μας. Ένα μικρό παράθυρο αρκεί. Για να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς. Ένας μικρός ελευθερωτής του μυαλού να σου επιτρέπει ν’ ατενίζεις τον ορίζοντα της έμπνευσης. Τότε όλα τα ανέφικτα γίνονται εφικτά κι όλα τα μακρινά γεμίζουν την αγκαλιά σου. Νοητά για το σώμα, αληθινά για την ψυχή....