Όταν η σιωπή δείχνει αδιέξοδο και φωνάζει βοήθεια… Μην τρομάξεις. Κι αν σε ρωτήσουν «τι έχεις;» απάντησε «Πού να σου λέω τώρα…» Δεν έχει σημασία αν όντως θα τους πεις. Θα βοηθηθείς όμως εσύ στο να βρεις την άκρη του νήματος. Μην απελπιστείς. Μπόρα είναι και θα περάσει. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Κάνε επανάσταση...
Σκαρφαλώνεις με κόπο έχοντας την ηδονή της κορύφωσης να σου σιγοκαίει το μυαλό. Καταραμένο το πάθος σε αιώνια ένωση με την πτώση αμέσως μετά την κατάκτηση. Μένεις να βιώνεις τη ζωή και το θάνατο σε μια συνεχή μαρτυρική εναλλαγή. Μα όσο πρόσκαιρη είναι η αίσθηση της νίκης, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η πτώση. “Τίποτα...
Δύσκολοι καιροί. Θολωμένες ματιές, καρδιές και πνεύματα. Μα κάπου εκεί, ένα πουλί τιμά τη φύση του και συνεχίζει να πετά ελεύθερο μες στην ομίχλη. Τη σχίζει στα δυο και διαπερνώντας τη, κάνει τη δήλωσή του. «Δε με σκιάζει το ημίφως, όσο γνωρίζω πού να βρω το φως». Δες το.Δεν προσπαθεί καν.Δεν το νοιάζει η μοναξιά.Προχωρά...
Βάρος μη γίνεις κανενός. Ούτε υποχείριο. Όταν άλλος επιλέγει για σένα κι εσύ απλά αφήνεσαι, δε δίνεσαι. Ξοδεύεσαι. Κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά σου, αν δεν παλέψεις ο ίδιος γι’ αυτά. Κανείς δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη της καρδιάς σου, αν δεν την έχεις εξερευνήσει εσύ. Τα όνειρά σου είναι τα παιδιά...
Αν όλοι σου λένε το στραβό ως καλλιτεχνία, μα εσύ βλέπεις το ίσιο ως αλήθεια. Αν όλοι ψάχνουν το νόημα προς τα πάνω κι εσύ το βρίσκεις μέσα σου. Αν όλοι κοιτούν μπρος ή πίσω, ενώ εσύ χτίζεις το τώρα. Αν η ευαισθησία σου πληγώνεται από πράγματα που για τους άλλους είναι “έλα μωρέ”. Αν...
Απόλαυσε τη μέρα σου, όπως το αγαπημένο σου γλυκό. Άκουσε τη, όπως το αγαπημένο σου τραγούδι. Κοίταξε τη, στα μάτια του αγαπημένου σου προσώπου. Μύρισε τη, σαν το αγαπημένο σου λουλούδι. Άγγιξε τη, σαν το απαλό αεράκι της άνοιξης. Νιώσε τις στιγμές πριν γίνουν ανάμνηση. Και πού ξέρεις… ίσως η πραγματικότητά σου να γίνει όνειρο!
Αν δεν αντέχεις να θυμάσαι τα λάθη σου, μην μπλέξεις με γραφιά. Αν σκοπός σου είναι να σφάλλεις «έτσι, επειδή μπορείς», καλύτερα να φύγεις. Αλλιώς – αν έχεις καρδιά – θα πονέσεις. «Άτιμη φάρα!» θα λες στις παρέες. Αποτυπώνουν, με χειρουργική ακρίβεια, θαρρείς, κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής σου. Μένεις έκπληκτος ν’ απορείς «πού τα σκέφτηκε...
Αναλώνεσαι. Σκορπάς τα κομμάτια σου πότε αλόγιστα, πότε από επιλογή. Δίνεσαι για να καλύψεις τα κενά σου. Δε χτίζεις σχέσεις. Ο φόβος σ’ εμποδίζει. Μήπως σ’ εκμεταλλευτούν, μήπως σε πληγώσουν. Μα συνεχίζεις να πληγώνεσαι από τα εφήμερα που επιδιώκεις, ενώ η ψυχή σου λαχταρά τη δέσμευση. Την επαφή. Όχι στο κορμί. Το χάδι της σάρκας είναι σαν...
Εκείνη την άδεια θέση μέσα μου, πες μου πώς θα τη γεμίσω;Εκείνη που σαν σε γνώρισα έπλασα με κάθε κύτταρο αγάπης που παλλόταν για χάρη σου.Δεν είναι θρόνος.Δεν είναι καν ένα άνετο κάθισμα.Είναι απλά μια παλιά ξύλινη καρέκλα από αυτές που αγκαλιάζουν παράδοξα το σώμα σου μόλις καθίσεις.Μα ήταν μόνο για σένα.Τώρα την έβαψα.Μαύρη σαν...
Αχόρταγη η θλίψη, πρώτα φωλιάζει στην καρδιά.Ύστερα περιμένει στωικά, ώσπου η παλίρροια των δακρύων να σωπάσει τον λόγο, για να σου κλέψει και την τελευταία ανάσα ζωής.Όμως, τα μάτια στέκουν πιο ψηλά.Μήπως την ύστατη στιγμή, ξυπνήσει η ελπίδα στην ψυχή, στραγγίξει τα δάκρυα και σου δώσει τη δύναμη να σηκώσεις το κεφάλι έξω από το...
