Ποτέ η αγκαλιά σου να μη μένει αδειανή,όταν εκείνος που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη είναι ο εαυτός σου.Σπίτι είναι η αγκαλιά και εσύ ο κύριος κάτοικός της.Μην αγκαλιάζεις τον εαυτό σου μόνο για να σκεπάσεις τη θλίψη του.Στέγασε το χαμόγελο και τη χαρά του.Αν μάθεις να αγκαλιάζεις εσένα κάθε στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη,η αγκαλιά σου...
Όταν η σιωπή δείχνει αδιέξοδο και φωνάζει βοήθεια… Μην τρομάξεις. Κι αν σε ρωτήσουν «τι έχεις;» απάντησε «Πού να σου λέω τώρα…» Δεν έχει σημασία αν όντως θα τους πεις. Θα βοηθηθείς όμως εσύ στο να βρεις την άκρη του νήματος. Μην απελπιστείς. Μπόρα είναι και θα περάσει. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Κάνε επανάσταση...
Βάρος μη γίνεις κανενός. Ούτε υποχείριο. Όταν άλλος επιλέγει για σένα κι εσύ απλά αφήνεσαι, δε δίνεσαι. Ξοδεύεσαι. Κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά σου, αν δεν παλέψεις ο ίδιος γι’ αυτά. Κανείς δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη της καρδιάς σου, αν δεν την έχεις εξερευνήσει εσύ. Τα όνειρά σου είναι τα παιδιά...
Αν όλοι σου λένε το στραβό ως καλλιτεχνία, μα εσύ βλέπεις το ίσιο ως αλήθεια. Αν όλοι ψάχνουν το νόημα προς τα πάνω κι εσύ το βρίσκεις μέσα σου. Αν όλοι κοιτούν μπρος ή πίσω, ενώ εσύ χτίζεις το τώρα. Αν η ευαισθησία σου πληγώνεται από πράγματα που για τους άλλους είναι “έλα μωρέ”. Αν...
Απόλαυσε τη μέρα σου, όπως το αγαπημένο σου γλυκό. Άκουσε τη, όπως το αγαπημένο σου τραγούδι. Κοίταξε τη, στα μάτια του αγαπημένου σου προσώπου. Μύρισε τη, σαν το αγαπημένο σου λουλούδι. Άγγιξε τη, σαν το απαλό αεράκι της άνοιξης. Νιώσε τις στιγμές πριν γίνουν ανάμνηση. Και πού ξέρεις… ίσως η πραγματικότητά σου να γίνει όνειρο!
Αναλώνεσαι. Σκορπάς τα κομμάτια σου πότε αλόγιστα, πότε από επιλογή. Δίνεσαι για να καλύψεις τα κενά σου. Δε χτίζεις σχέσεις. Ο φόβος σ’ εμποδίζει. Μήπως σ’ εκμεταλλευτούν, μήπως σε πληγώσουν. Μα συνεχίζεις να πληγώνεσαι από τα εφήμερα που επιδιώκεις, ενώ η ψυχή σου λαχταρά τη δέσμευση. Την επαφή. Όχι στο κορμί. Το χάδι της σάρκας είναι σαν...
Αχόρταγη η θλίψη, πρώτα φωλιάζει στην καρδιά.Ύστερα περιμένει στωικά, ώσπου η παλίρροια των δακρύων να σωπάσει τον λόγο, για να σου κλέψει και την τελευταία ανάσα ζωής.Όμως, τα μάτια στέκουν πιο ψηλά.Μήπως την ύστατη στιγμή, ξυπνήσει η ελπίδα στην ψυχή, στραγγίξει τα δάκρυα και σου δώσει τη δύναμη να σηκώσεις το κεφάλι έξω από το...
Πόσες φορές πέρασες όμορφα με ανθρώπους που τελικά φορούσαν μάσκες;Πώς αφέθηκες να αισθανθείς καλά ανάμεσα σε αυτούς που προσποιούνταν ακόμα και το συναίσθημα;Μη γελιέσαι.Δεν αλλοιώθηκες.Δεν ήταν επειδή σου άρεσε ή κατά βάθος σε έπεισε η ηθοποιία τους.Ούτε επειδή θέλησες να τους πιστέψεις.Ήταν που την ψυχή στα μάτια σου καμία μάσκα δεν μπόρεσε να τη σκεπάσει.
Σκληρή, πεισματάρα ζωή.Πάντα το δικό σου θες να γίνεται.Μ’ αφήνεις να παλεύω και γελάς.Γιατί ξέρεις πως σε αυτά που κανονίζεις θα γυρίσω κι ας έχω άλλα σχέδια.Ακούραστη, με τιμωρείς να χάνω ό,τι αγαπώ και να λούζομαι ό,τι κοροϊδεύω.Νόμο το ‘κανες πια.Μα ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω;Εσύ αυτό που ξέρεις θα κάνεις κι άσε...
Ξεπάγωσα τη νιότη μου από τα θησαυροφυλάκια του νου.Εκεί που φυλαγμένη καρτερούσε να τη ζήσω,Μα εγώ σπατάλησα φιλόδοξα τα χρόνια μουΣε υπερφίαλες ματαιότητες που φουσκώναν το μυαλόΚι αλυσοδέναν την καρδιά στα κατάβαθα των σκοτεινών φυλακών της.Θέλησα έστω και τώρα στα μεσουρανήματά μου να τη δωΝα χαίρεται με εκείνη τη γεύση λησμονιάς στα μάτιαΓια όσα απροκάλυπτα...
