Δύο από τις διαστάσεις στις οποίες χωρίζονται τα πεδία της ζωής είναι, αναμφίβολα, η πραγματικότητα και η φαντασία. Ως πραγματικότητα θεωρούνται οι καταστάσεις που καλούμαστε καθημερινά ν’ αντιμετωπίσουμε εν σώματι με εργαλεία το μυαλό και το συναίσθημά μας. Ως φαντασία, από την άλλη, ορίζεται το φάσμα στο οποίο το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε κατά...

Σήκωσα το χέρι μου στο ύψος των ματιών μην κάνει να τ’ αγγίξει. Η Σκιά ήταν εκεί για άλλη μια φορά. Η παρουσία της αποκρουστική όπως πάντα. Είχε πάρει μορφή ανθρώπου. Ενός άνδρα σοβαροφανούς, με ύφος επιβλητικό. Το βλέμμα του στράφηκε πάνω μου από την πρώτη στιγμή. Μια σκοτεινή ομίχλη είχε για αύρα, μα μόνο...

Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Μια ανάσα κοφτή και βαριά ακροβατούσε στην ησυχία. Η Μυρτώ τρόμαξε. Προχωρούσε αργά και με όλες τις αισθήσεις σ’ εγρήγορση. Μέσα από κάτι ξεχασμένες χαραμάδες, μια δεσμίδα φωτός αποκάλυψε μια ανθρώπινη φιγούρα. Ένας άγνωστος άνδρας κείτονταν αβοήθητος. Τον πλησίασε διστακτικά. Είχε μια ανοιχτή πληγή στο μέρος της καρδιάς, που έκρυβε με...

Kαι κάπως έτσι γεννήθηκε ο Ήρωας. Όχι, δεν βουτήχτηκε στην πηγή της αθανασίας από τη μητέρα του σαν άλλος Αχιλλέας. Αυτός δεν είχε μάνα. Η μόνη μάνα του ήταν η ζωή. Η ζωή τον δίδαξε πώς να περπατά. Κι ήταν σκληρή μαζί του. Δεν ήταν βασιλιάς τρανός και πολυμήχανος σαν τον Οδυσσέα. Εκείνος ήταν γεμάτος...

«Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ο άνθρωπος που αγαπά πάντα ζει καλύτερα από αυτόν που μάχεται να ευτυχήσει.» σκέφτηκε και κάθισε σε μια άνετη πολυθρόνα. Ήταν αλήθεια, ένιωθε πλήρης. Χαιρόταν με τη χαρά των φίλων του και το αίσιο τέλος της περιπέτειας τους. Πάνω από όλα, όμως, ένιωθε ευγνωμοσύνη γι ’αυτά που η...

Ω μούσα εσύ πολύμορφη, τόσες εμπνεύσεις δίνειςΤην πένα κρατά μου γερά κι έχω μακρύ ταξίδιΝα φτάσω μες την άβυσσο να διηγηθώ το πάθοςΤο πάθος που έγινε έρωτας κι αυτός αγνή αγάπηΑφού ψυχή δεν πούλησε στα χρόνια του στον Άδη. Νέος αγνός και καθαρός σαν σύγχρονος ΟρφέαςΤη μουσική είχε για άρμα του, μ’ αυτό και πορευόταν.Ώσπου...

Μες στις σκιές πλανάται αιώνεςΓιατί αρνήθηκε το ΦωςΤι και αν άλλαξε χιτώνεςΟ όφις, φίδι μένει εντός.Παραπλανά και παρασύρειΣε ένα ψέμα δύο αλήθειεςΓια να ‘χει ο άνθρωπος να φθείρειΠνεύμα και νου, καρδιά, συνήθειες.Θείους κανόνες παραβαίνειΚάνει το ανίερο ιερόΜόνο η βλασφήμια του απομένειΘηρίο που πουλά Χριστό.Στα κέρατα του οι εξουσίεςΚαι στα κεφάλια του λεφτάΤα διαδήματα οι φήμεςΠως...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κορίτσι που ζούσε σε ένα γυάλινο σπίτι. Θα περίμενε κανείς οι τοίχοι του να είναι διάφανοι, όμως στην πραγματικότητα ήταν θόλοι. Σκεπασμένοι με υδρατμούς σε όλο το μήκος τους. Πολλές φορές το κοριτσάκι άπλωνε το χέρι και ζωγράφιζε πάνω στους υδρατμούς για να παίξει. Άλλες φορές έγραφε...

Κάπου πέρα από τον χώρο και παλιά μέσα στον χρόνο, σ’ ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε ένας τοξοβόλος. Όλοι τον θαύμαζαν για το πόσο εύστοχος ήταν και μάλιστα έλεγαν πως τα βέλη του είχαν φτερά. Όποιον στόχο κι αν έβαζε τον πετύχαινε κι είχε περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες που του είχε βάλει ο βασιλιάς....

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν τρεις σοφοί συγγραφείς. Ήταν φίλοι αγαπημένοι και μαζεύονταν συχνά, πότε στο σπίτι του ενός, πότε στου άλλου και έγραφαν. Είχαν γράψει τόσα πολλά που είχαν γεμίσει μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με τα βιβλία τους! Πότε έγραφαν αστυνομικές περιπέτειες, πότε ιστορικά κείμενα και βιογραφίες, πότε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Άλλοτε πάλι έγραφαν...