Tag

μοναξιά

Μαζεύουμε στιγμές

Μαζεύουμε στιγμές. Μικρές, πολύτιμες αχτίδες χαράς που πέφτουν σαν αγνές χιονονιφάδες στο σκοτάδι της εσωτερικής μας θλίψης.Παντού τριγύρω καραδοκούνσαν μικρές νεράιδες των αναμνήσεων. Τις φυλάμε στο μικρό Χριστουγεννιάτικο κουτί, εκείνο το στολισμένο με χρυσόσκονη, και γεμίζουμε τις αποθήκες μας με χαμόγελα και ζεστασιά για τις ώρες της μοναξιάς που θα έρθουν αγκαζέ με τον καινούριο...

Οι βοηθοί των Χριστουγέννων

9 Δεκεμβρίου, 2023
Εκείνη την εποχή του χρόνου που όλα γαρνίρονται με στολίδια, φώτα και δώρα, υπάρχουν κάποιες ψυχές που μελαγχολούν. Σαν αυτή η χαρά τριγύρω ν’αδειάζει τις καρδιές τους, αντί να τις γεμίζει με ζεστασιά. Είναι εκείνη η θλίψη της μοναξιάς που ποτέ δε χαμογέλασε πλάι σ’ένα πρασινοκόκκινο έλατο. Δεν αγωνιούσε για ένα δώρο έκπληξη κάτω από...

Θα πάψουν οι φωνές, σ’το υπόσχομαι…

19 Οκτωβρίου, 2023
Εμπρός σ’ ένα αθέατο κοινό υποκλίνεται με χάρη. Το χειροκρότημα πέφτει βροχή στ’ αυτιά του. Οι προβολείς τον τυφλώνουν και δεν ξεχωρίζει πρόσωπα. Η αυλαία του μυαλού του κλείνει κι εκείνος χάνεται ξανά στα παρασκήνια. Γδύνεται το κοστούμι του και το χαμόγελό του και ντύνεται τη μοναξιά. Περπατά σε ατραπούς που τον τρομάζουν. Νιώθει ξανά...

Η φυγή

Σαγηνευτική δύναμη με καλεί σαν τον δραπέτη Να τρέξω, ν’ απομακρυνθώ, να χαθώ. Σ’ έναν κόσμο πιο φιλόξενο για την πληγωμένη ευαισθησία μου. Δε μου υπόσχεται ακριβή προορισμό. Μια ασαφή ιδέα για πυξίδα μόνο. Τριγύρω όλα ξένα με αύρα εχθρική. Από τ’ ασήμαντα ως τα πιο ουσιώδη. Αναταράσσουν με τις δονήσεις τους την ήδη ταραγμένη...

Το Φάντασμα των Χριστουγέννων

25 Δεκεμβρίου, 2022
Ήρθαν πάλι Χριστούγεννα! Όλοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για το μεγάλο τραπέζι, την ανταλλαγή των δώρων, τα αμέτρητα γλυκά και τη ζεστή ατμόσφαιρα που πλημμυρίζει τα σπίτια. Όλοι εκτός από τον γέρο-Μάρτυ.Ο γέρο-Μάρτυ ζούσε στο τέλος του δρόμου. Πάνε ήδη δέκα ολόκληρα χρόνια από όταν έχασε τη γυναίκα του. Δεν έχει παιδιά. Αγαπά τα Χριστούγεννα όσο καμία...

Ο θάνατος των μοναχικών αναμνήσεων

Ένας σωρός από παλιοσίδεραΚομμάτια ασυνάρτητα, ασύνδετα. Τόσο μόνα που καταντούν μοναχικά. Τίποτα από ό, τι ήταν δε θυμίζουν πια…  Σκόρπιες αναμνήσεις σκορπισμένες σ’ένα έδαφος ξένο κι αφιλόξενο. Σε ποιον ανήκαν;Ποιανού τη μνήμη στοίχειωσαν σαν καταραμένα φαντάσματα, καταδικασμένα να κείτονται αιώνιαστο νεκροταφείο της λησμονιάς;Τα τελευταία ίχνη τους φεγγίζουν μέσα από ασήμαντα αντικείμενα και ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Εναγωνίως θα κραυγάζουν σιωπηλά ώσπου κι αυτά να...

Ο θάνατος της μοναξιάς

13 Σεπτεμβρίου, 2020
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια αγκαλιά. Κάθε που ξημέρωνε άνοιγε για να χωρέσει όλον τον κόσμο. Ήταν το καταφύγιο κάθε πονεμένου, κουρασμένου, ευτυχισμένου. Έπαιρναν δύναμη κι έφευγαν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Τα βράδια μόνο έκλεινε για ν’ αγκαλιάσει τη μοναξιά. Εκείνη που όλη μέρα δεν τολμούσε να πάει κοντά της και να...

Νοσταλγικό φεγγάρι

Νοσταλγικό απόψε το φεγγάρι. Αναζητά το άλλο του μισό. Εκείνο που αχόρταγα του ‘κρυψε το σκοτάδι κι έμεινε μοναχό σ’ έναν ατέρμονο αγώνα πλήρωσης κι εκπλήρωσης.

Για μια θέση αδειανή

12 Φεβρουαρίου, 2020,
Εκείνη την άδεια θέση μέσα μου, πες μου πώς θα τη γεμίσω;Εκείνη που σαν σε γνώρισα έπλασα με κάθε κύτταρο αγάπης που παλλόταν για χάρη σου.Δεν είναι θρόνος.Δεν είναι καν ένα άνετο κάθισμα.Είναι απλά μια παλιά ξύλινη καρέκλα από αυτές που αγκαλιάζουν παράδοξα το σώμα σου μόλις καθίσεις.Μα ήταν μόνο για σένα.Τώρα την έβαψα.Μαύρη σαν...

Ο ύπνος των αταξίδευτων ονείρων

Ξεπάγωσα τη νιότη μου από τα θησαυροφυλάκια του νου.Εκεί που φυλαγμένη καρτερούσε να τη ζήσω,Μα εγώ σπατάλησα φιλόδοξα τα χρόνια μουΣε υπερφίαλες ματαιότητες που φουσκώναν το μυαλόΚι αλυσοδέναν την καρδιά στα κατάβαθα των σκοτεινών φυλακών της.Θέλησα έστω και τώρα στα μεσουρανήματά μου να τη δωΝα χαίρεται με εκείνη τη γεύση λησμονιάς στα μάτιαΓια όσα απροκάλυπτα...
1 2