Πόσες φορές πέρασες όμορφα με ανθρώπους που τελικά φορούσαν μάσκες;Πώς αφέθηκες να αισθανθείς καλά ανάμεσα σε αυτούς που προσποιούνταν ακόμα και το συναίσθημα;Μη γελιέσαι.Δεν αλλοιώθηκες.Δεν ήταν επειδή σου άρεσε ή κατά βάθος σε έπεισε η ηθοποιία τους.Ούτε επειδή θέλησες να τους πιστέψεις.Ήταν που την ψυχή στα μάτια σου καμία μάσκα δεν μπόρεσε να τη σκεπάσει.
Σκληρή, πεισματάρα ζωή.Πάντα το δικό σου θες να γίνεται.Μ’ αφήνεις να παλεύω και γελάς.Γιατί ξέρεις πως σε αυτά που κανονίζεις θα γυρίσω κι ας έχω άλλα σχέδια.Ακούραστη, με τιμωρείς να χάνω ό,τι αγαπώ και να λούζομαι ό,τι κοροϊδεύω.Νόμο το ‘κανες πια.Μα ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω;Εσύ αυτό που ξέρεις θα κάνεις κι άσε...
Ξεπάγωσα τη νιότη μου από τα θησαυροφυλάκια του νου.Εκεί που φυλαγμένη καρτερούσε να τη ζήσω,Μα εγώ σπατάλησα φιλόδοξα τα χρόνια μουΣε υπερφίαλες ματαιότητες που φουσκώναν το μυαλόΚι αλυσοδέναν την καρδιά στα κατάβαθα των σκοτεινών φυλακών της.Θέλησα έστω και τώρα στα μεσουρανήματά μου να τη δωΝα χαίρεται με εκείνη τη γεύση λησμονιάς στα μάτιαΓια όσα απροκάλυπτα...
Πυροτέχνημα. Η τέχνη της φωτιάς.Η τέχνη του άσβεστου πόθου που ξεκινά από την καρδιά.Πόσο όμορφη μοιάζει στα μάτια!Τα θαμπώνει θαρρείς, σχεδόν τα τυφλώνει.Μένεις να θαυμάζεις το άπιαστο, το μαγικό. Στιγμές ουτοπικές που μόνο ένα παιδί έχει μάθει να μετρά στη μνήμη του.Οι μεγάλοι ξεχνάμε γρήγορα τα πυροτεχνήματα. Δε μας κάνουν εντύπωση πια. Εκτός αν σκάσουν...
Έμαθα να δίνομαι και σκορπίστηκα.Έμαθα να σωπαίνω και φιμώθηκα.Έμαθα ν’ αφήνομαι και μ’ εκμεταλλεύτηκαν.Έμαθα να κλείνομαι κι έμεινα μόνη.Έμαθα να κρίνω και κρίθηκα.Όμως άλλαξα.Έμαθα να δίνω κι έλαβα.Έμαθα να μιλάω κι ακούστηκα.Έμαθα να εμπιστεύομαι κι εκτιμήθηκα.Έμαθα ν’ ανοίγομαι και βρήκα φίλους.Έμαθα ν’ αγαπώ κι αγαπήθηκα.Μην αφήνεσαι έρμαιο της σιωπής και της μοναξιάς.Μόνο πόνο θα γευτείς,...
Είμαι μια γυναίκα με μικρότητες που κρύβει μέσα της ένα μεγαλείο.Είμαι μια γυναίκα αναθρεμμένη με ηθική που της στερεί την ανάδειξη του ήθους.Είμαι μια γυναίκα μεγαλωμένη σε μια κοινωνία που όσο πιο ανεξάρτητη γίνεται μια γυναίκα τόσο σκλαβώνει την ψυχή και το συναίσθημα της.Είμαι μια γυναίκα που διψά για αγάπη, αλλά αναλώνεται στους ρηχούς και...
Κάποιος από παλιά τον εγκατέστησε μέσα σου.Κρυφά.Εσύ έπαιζες ανέμελος και παρατηρούσες τον κόσμο γύρω σου.Τόσα πολλά καινούρια όμορφα πράγματα.Μα για σένα και τα άσχημα καινούρια ήταν.Γιατί ήσουν μικρός.Δεν έπαιρνες τα πράγματα τόσο στα σοβαρά.Πολλά ούτε καν που τα θυμάσαι.Όμως αυτός ήρθε και φώλιασε στη μικρή καρδούλα σου.Αυτή που χτυπούσε τόσο δυνατά όταν σε φόβιζε που...
Δεν υπάρχει κανείς.Ο δρόμος μπροστά σου άδειος.Καινούριος κι αδιάβατος.Πόσο τρομακτικό είναι το άγνωστο!Κι όμως η αλλαγή από το σκληροτράχηλο μονοπάτι σου, φαντάζει τόσο ποθητή στην ψυχή σου.Κάνεις ένα βήμα.Καμία αλλαγή.Κάνεις και δεύτερο.Τα ίδια.Μα ποιος σου είπε ότι δυο τρία βήματα φτάνουν να διανύσουν μια απόσταση από την αρχή ως το τέλος;Τίποτα στη ζωή δε σου...
Έτσι είναι η ζωή μερικές φορές.Δε φυτρώνει σε κήπους ούτε σε παρτέρια.Αρκείται σε λίγο νερό.Κι αποφασίζει να δώσει λίγη ομορφιά εκεί που δεν υπάρχει.Και τότε η πέτρα έχει δύο επιλογές.Ή θα δεχτεί να ομορφύνει και θα ανοίξει μια χαραγματιά για να επιτρέψει στη ζωή να φανείή θα γίνει εμπόδιο μέχρι να βρει μόνη της η...
Τόσα χρόνια ζούσε στο ψύχος.Όμως η καρδιά του αναζητούσε τη θέρμη.Η καρδιά ζει από τη θέρμη.Χωρίς αυτήν αποπροσανατολίζεται.Στο ψύχος μουδιάζει.Εκείνος είχε την αίσθηση πως όλα είχαν παγώσει.Το μυαλό, οι αισθήσεις, το σώμα του.Όλα.Μόνο η θέληση του έμενε.Να βρει τη θέρμη.Να ζεστάνει ξανά την καρδιά του.Το σκοτάδι τον είχε βαρύνει πολύ.Τόσο πολύ που ακόμα κι ο...
